Hoofdstuk 100, een nieuwe eeuw, een nieuwe tijd, een nieuwe episode en een nieuwe speler: Loensje

Na de vakantie weer verder.

Fijne vakantie

en

Ghans

Hoofdstuk 99, het dorp dat wij zo goed kennen

Het dorpje dat wij intussen zo goed kennen ligt vredig onder de zonnestralen.

Liselorix ligt in haar hangmat en Marylix met een strootje in haar mond onder een hele dikke boom.

Marylix kan niet vermoeden dat deze boom ooit, over ruim 2000 jaar nog eens beroemd zal worden. Voor haar is een boom een boom en niet meer. Zeeziex, de vader van Liselorix staat de hut te vegen en Geidix staat te koken. Verder staan de visboer Harix en de dorps tovenaar Hans Horlogix hun ding te doen, vis verkopen en drankjes fabriceren en de dorpsmuzikant Hazix zit vastgebonden aan een andere boom terwijl zijn vrouw Bonnie Clairix laveloos onder een struik ligt. Zelfs de tweeling Rogix en Rogix – die dezelfde naam hebben omdat ze niet uit elkaar zijn te houden – zijn rustig en halen even geen rottigheid uit en Opa Billix heeft zijn ijzerwaren ook neergelegd.

Kortom het is niet anders als alle andere dagen rustig en vredig in het dorpje dat wij zo goed kennen. God zat in Zijn hemel en het was goed. En meestal gebeurt er dan iets bijzonders of iets zorgwekkends.

In dit geval echter niet. Niemand kan wat bedenken, alleen God dacht, misschien moet ik mijn zoon eens sturen maar daar is het nog een paar decennia te vroeg voor. Het bleef nog uren rustig. Hier en daar waren oogjes toe gegaan en ook Hazix was even ingedommeld. Harix heeft zelfs zijn vissen in rustig vaarwater gekregen en het was zo stil en rustig in het dorp, dat dit wel het goede moment moet zijn om iets onverwachts te laten gebeuren.

Het begon met een harde gil van Geidix. En niet zomaar een gil. De gebeurtenissen die daarop volgen laten zich niet gemakkelijk vertellen omdat ze allemaal tegelijk gebeuren.

•           Iemand met een strootje in haar mond schrikt, komt twee meter van de grond en staat haar hoofd tegen een tak. Ze raakt enigszins buiten bewustzijn

•           een ander iemand in een hangmat schrikt zo hard dat ze met hangmat en al in het rondte begin te tollen

•           alle vissen springen in het gelid

•           Weer een ander iemand schrikt zo erg dat zijn touwtjes waar hij mee is vastgebonden, knappen

•           en nog een ander iemand laat zijn stoffer en blik vallen waardoor alles weer over de vloer ligt

•           het huiskonijn Gabrix, die in de zon ligt omdat Geidix dat had gevraagd om alvast voor te bruinen omdat hij straks aan het spit gaat terwijl hij denkt dat hij huisdier is, neemt de grootste sprong van allemaal, wat niet zo gek is met zulke buitenproportionele poten.

Nu we de reacties op een rijtje hebben kunnen we weer verder en dat doen we in hoofdstuk 119 waarin we te weten komen waarom Geidix zo gilde.



G.D. 15 juli 2017

Hoofdstuk 98, Blote Kerrie

‘Zo daar zijn we weer, lieve luisteraars. Blote Kerrie staat voor jullie klaar en voor wie het heeft gemist: in Almere wordt (weer eens) een hele nieuwe wijk gebouwd, de Corpuswijk en ik voel mij geroepen om met jullie nieuwe en gepaste straatnamen te bedenken. En dat worden dus namen met lichamsdelen.

We beginnen met een mooi onderdeel van ons lichaam, het been. Beenstraat dat bekt wel, dus die komt er op.

Neusbeengracht loopt wel lekker maar Hersenplein niet en zou ik ook niet doen.
En met een beetje fantasie kun je een klein achteraf steegje in die wijk nog wel de Mergpijp noemen.
Voetpad is natuurlijk prachtig, vooral als het een autoweg is en Tepelhof kun en mag je uiteraard niet laten liggen.
Vingersteeg geeft wat te veel associaties bij sommige mensen, dus doen we niet.

Het is wel jammer dat het echte lichaamsdelen moeten zijn, want ik weet nog wel een paar leuke straatnamen te maken met hurken, lurfen en kladden en zelfs schoot. Maar ja.

Je hoeft er natuurlijk niet altijd –straat of –laan achter te zetten. Bijvoorbeeld op Vingerkootje nummer 69 wil ik best wonen. Dat kan best. Zou je er straat of weg achter zetten dan loopt het weer niet lekker of krijg je zoiets als de Rimsky-Korssakovweg (ja, ja, die bestaat echt in Almere).

De grote weg door de nieuwe wijk noemen we natuurlijk de Ruggengraat of de Slagader. Aorta zou kunnen maar doet me teveel denken aan een ander programma, dus dat doe ik niet.

Organen zijn ook wel te gebruiken, maar dan met mate.

Zoals leverstraat, nierplein, en blaaspijp, maar meer ook niet
Neusholte is ook erg leuk, maar vind daar maar eens wat bij. Misschien een onderdoorgang?
Het hoogste punt van de wijk noemen we zeker Schedeldak, het pleintje voor de kerk het Heiligbeen en de weg voor het wijkgebouw de Mondhoek.

In ons onderzoek nemen we natuurlijk mee dat er Latijnse namen zijn voor al onze onderdelen.

Os cuneiforme intermediumweg is hetzelfde als, en net zo slecht als Voetwortelbeenweg, dat gaat dus niet. Houden we ons bij de Nederlandse benamingen, stel ik voor (en ik ga er over..!).

Ik houd jullie nog even voor, wat ik op voorhand al heb afgewezen:

Baarmoederhalsstraat

Lymfeklierenboulevard

Zwezeriksteeg (al loopt het wel, ik vind het niks)

Hypothalamusplein (ga dat maar eens spellen aan de telefoon)

Ik twijfel nog aan de Maag-lever-darmstraat. Hier mag je dan nog even over denken.

Mooi vind ik Prostraat (goed luisteren hoor)
Fijn als er een brug in de wijk komt, want dan moet die elleboog heten. Dat kan niet anders.
En is de wijk toevallig tegen een bos aan gebouwd, dan noemen we die Het Eierstokkenbos. Slaat nergens op maar ligt zo lekker in de mond. Probeer maar, spreek maar eens hardop uit.

Ik wil de gemeente Almere ook nog een paar namen meegeven voor de nieuwe wijk, die ik wel mooi vind, maar waar ik zo een-twee-drie geen bestemming voor weet:

De Bochel, misschien voor een heuveltje in het park;

De Bilnaad, mogelijk voor de busbaan;

De Hartslag, ja, ja, ik weet ook wel dat dit geen lichaamsdeel is, maar het zou zo mooi passen voor het winkelcentrum;

De Enkelband, zou kunnen voor de rand van de wijk, waar de criminelen wonen;

De Knieschijf, zoek daar zelf maar iets bij.

Na deze braindump ben ik wel een beetje leeg, zeg.

Maar in ieder geval hebben we Almere weer geholpen en kunnen ze er weer lustig verder bouwen.

Wat me nog te binnen schiet, de speeltuintjes in de wijk moeten natuurlijk ook wel in het thema passen. Dus een ribbenkast als klimrek en een hele grote neus als glijbaan.

Volgende keer lieve luisteraars gaan we de enge-ziektenwijk ontwerpen voor Almere.

En ik weet nu al wat er het eerste in u opkomt…!

Blote Kerrie wenst jullie nog een prachtige en fantasievolle dag.’

G.D. 12 juli 2017

Hoofdstuk 97, Luisje

Hoofdstuk 96, Ghans Dorrebrein

Hoofdstuk 95, Liselore, Mary en Blote Kerrie

Het is half acht en Liselore zet de radio snel aan. Normaal luistert ze niet veel naar de radio, alleen in de auto, maar op woensdagavond is het altijd raak. Dan heeft haar lievelingsoom Blote Kerrie, zijn eigen radioprogramma. Dat is natuurlijk een pseudoniem want hij heet in wekelijkheid Klaas van Rijn, niet echt een naam om beroemd mee of door te worden.

Hand in de hand met Mary op de bank zit ze al bij voorbaat te glunderen van trots. Haar oom..!

“Het gaat beginnen”, zegt Mary.

‘Goedenavond lieve luisteraars, Kerrie heet u weer hartelijk welkom op dit mooie uur van de dag, op radio Blote Kerrie.

Net als elke week nemen we deze week weer een stads probleem onder de loep.

Vorige week hebben we al bedacht en besloten dat we geen televisieprogramma moeten starten onder de titel stadsman zoekt vrouw, als tegenhanger van dat andere programma, waar ik de naam niet van mag noemen.

Zoals altijd kunt u weer niet reageren en gaan we heel democratisch te werk: Kerrie heeft altijd gelijk…

Deze week gaan we het hebben over het prachtig gebouwde Almere.

Het is mooi, maar ze hebben daar echt wel een probleem. De stad groeit nog sneller dan Jorritsma aan het kerstdiner. En dat is helemaal niet leuk. En dat groeien ook niet. De wegen naar de echte steden waar nog werk is te vinden, zijn ‘s morgens om 6 uur al helemaal verstopt. Wil je op tijd op je werk komen als je in Almere woont, dan moet je 's avonds, of aan het begin van de nacht al weg. Maar dat is niet het enige probleem. Het corpulente Almere, heeft – daardoor - ook een naamgeving probleem. Hoe moet je in godsnaam namen vinden voor al die nieuwe straten in het Almeerse. Dat gaat dus niet, wil je het een beetje leuk houden. Dat hebben we al gezien aan de nieuwste wijken.

Je hebt bijvoorbeeld de stripheldenbuurt. Grappig? Oordeel zelf maar, want zo kan het voorkomen dat je in de Calimerostraat woont of in de Rataplansteeg (ja, die debiele hond uit Lucky Luke), of zelfs in de Kamagurkalaan.

Je moet er toch niet aan denken. En dat vindt u ook, begrepen? 

Er zijn allerlei thema’s voor wijken, waarbij de bloemennamen en plantennamen nog wel gaan maar de namen in de filmheldenbuurt wordt al minder. Andere thema’s zorgen er voor dat je in de Banjostraat woont of in de Dorknoperlaan, de Bakkenzuigerstraat of het Giacomettipad. Dat geloof je toch niet!

Nu komt er weer een – hele grote – nieuwe wijk en de gemeente krabt zich achter de oren: welk thema moet je nu weer nemen?

Uiteindelijk is de gemeenteraad nu tot het wonderlijke plan gekomen een lichaamsdelenwijk te maken. Aantrekkelijk, lachwekkend? Ik hoor u denken…!

De burgers van Almere mogen voorstellen doen voor straatnamen van die nieuwe wijk.

Nou dat is wel besteed aan uw geliefde Kerrie. Ik heb wel ideeën. Veel zelfs. Maar het lijkt mij leuk lieve luisteraars, dit nu eens samen met jullie uit te vlooien. En omdat dit radio is, is jullie inbreng nul-komma-nul. Niet leuk? Toch wel. luister maar:

We beginnen meteen daar waar jullie allemaal direct en als eerste aan denken: de Kutsteeg, de Anuslaan en het Piemelplein. Zulke viezeriken zijn jullie wel.

Dat gaan we niet doen natuurlijk. Ze zijn wel leuk maar maken geen schijn van kans bij de gemeente. En je weet Kerrie op de radio wil wel een beetje serieus over komen.

Hoe pakken we het aan. We bedenken eerst wat lichaamsdelen en selecteren die op leukheid. Je hebt namelijk leuke en onleuke lichaamsdelen. I tell you….

Vervolgens plakken we daar een toevoeging aan als –weg, -straat, -plein etc.
Dan kijken we of dat een beetje lekker bekt,  in de mond ligt dus.

En als de lijst klaar is sturen wij, Kerrie, dit naar de gemeente. De prijs die we winnen gaat in het fonds voor nooddruftige hedendaagse abstracte kunstschilders.

Na het reclame oponthoud, gaan we in hoofdstuk 98 van start.’

G.D. 9 juli 2017

Hoofdstuk 94, Lieve papa brief 16 slot

Papa

Gisteren waren we met allen naar Ikea.

En toen we er uit kwamen zag ik iemand lopen in de verte die precies op jou leek. Samen met een blonde mevrouw met een heel korte rokje. Ik dacht eerst dat het een broer van je was, maar je hebt niet eens een broer dus dat kan niet en toen zag ik dat mama oom Willem aanstootte en ze zei: “Dat is hem.”

En dat hoorde ik.

En toen dacht ik er over na.

En nu snap ik alles.

De groeten van Marjan


G.D. 8 juli 2017

Hoofdstuk 93, Marjan en papa brief 15

Lieve papa,

Ik heb niets meer van je gehoord, dus waarschijnlijk vind je het wel goed dat jouw vrouw zwanger is van een ander. Ik snap dat niet. Maar het gaat wel goed met mama. Ze is behoorlijk dik en het wordt een meisje. Wauw mijn eigen pop straks.

Ik ben wel benieuwd wat jij er van vind.

Met Max en Mex en mij gaat het heel goed. Ze zijn er nu bijna altijd en omdat ze de hele dag papa zeggen tegen oom Willem, deed ik dat laatst ook per ongeluk. Ik vond het geeneens erg. Maar dat is niet aardig voor jou.

Kus van Marjan

G.D. 7 juli 2017

Hoofdstuk 92, Marjan en papa brief 14

Lieve papa,

Ik moet je iets ergs vertellen. Ik dacht dat mama een een beetje dik werd omdat het nu wat beter gaat met haar en ze beter eet, maar weet je wat, ik denk dat ze zwanger is..! Is dat niet vreselijk? En hoe kan dat dan als jij hier niet bent?

Melinda, mijn beste vriendin zegt dat mama het met oom Willem heeft gedaan. Kan je je toch niet voorstellen? En dat heet dan een halfzusje of halfbroertje zegt Melinda.

Nou papa, ik weet niet of daar nog wat aan te veranderen is, maar dan zou ik maar als de bliksem thuiskomen.

Liefs van Marjan

G.D. 6 juli 2017

Hoofdstuk 91, Mariebelle Zilverschoon

Het konijntje is niet helemaal gaar, maar smaakt desondanks prima. Gabriel gaat weer in zijn hangmat, bekaf.

Het bos is wel erg dicht. Suzan is weer aan de wandel. Ze was eigenlijk van plan te wachten op Harmachis om het spelletje af te maken, maar ze wist niet wanneer hij terug kwam.

Met die harde wind slaat de ene rubberboom tegen de andere boom, die weer een volgende aantikt en zo maar door. Van een afstandje is het net een akker met wuivende aren. Rijp voor een gedicht. Maar als je er in zit, word je de hele tijd aangetikt en bijna omver gegooid. Gelukkig zijn ze van rubber, maar de hele situatie is geschikt om te vloeken. Toch doet Suzan dat niet. Ze is keurig opgevoed. Tevreden beziet God dit tafereel en doet er nog een 'schepje' bovenop. 

Via de poolster komt het berichtje binnen dat het losgeld klaar ligt. Suzan gaat meteen naar de kroeg en neemt een neut. Ze neemt er nog een en wordt bekeken door enkele mannelijke eilandbewoners. Ze laat zich bekijken en gaat op zijn voordeligst zitten. Binnen tien minuten heeft ze beet. De kroeg is vol, want er komt voetballen. Een mannetje of veertig, vijftig is er zeker en een aantal voelt wel wat voor een ontspanningsoefening voor de wedstrijd. Het duurt daarom nogal lang voordat ze gaat eten. De wedstrijd is al begonnen als de spiegeleieren worden opgediend. Spiegeleieren kent ze niet, wel het tegenovergestelde, maar ze zijn wel lekker.

Venus is als een baksteen naar beneden aan het vallen en ziet er uit als een druppel water. Maakt verder niet zoveel uit voor Mariebelle, alleen vrouwen boven de vijftig hebben daar last van. Zij krijgen een verlaagde bloedsuikerspiegel en kunnen flauw vallen.

Na het eten een fikse wandeling doet je goed. De golven klotsen nu metershoog en over het water lopen zit er nu niet in. Ook al omdat Venus er aan komt. Ze is dan wel niet boven de 50, maar een planeet op je hoofd krijgen is niet echt fijn. 

Ze loopt terug het bos in en zet een virtuele helm op. Rubber kan hard aankomen.  

In de verte ziet ze een contour en denkt die contour te herkennen. Ze zet haar vleugels uit en zweeft er snel naar toe. Ja, zweven kan ze, maar dan niet meer dan 25 cm boven de grond. Daarbij raakt ze meerdere malen een Venusspiegel. Dat is niet erg want daar kunnen die plantjes wel tegen, maar verderop groeien achteruitkijkspiegels en die hebben een lange steel. Daar moet ze dus omheen. 

Op een kleine open plek staat een klein merkwaardige houten huisje met een hartje in de deur. De nachtspiegel staat er op. Dat is wel even fijn, want ze moet wel nodig.

De contour is helaas niet van Harmachis……….



G.D. 5 juli 2017

Hoofdstuk 90. Marjan en papa brief 13

Lieve papa,

Maar weer eens een bief van mij.

Ik moet je zeggen dat het best wel goed gaat. Max en Mex de tweeling zijn best wel lief voor mij. Dat moeten ze ook, want anders krijgen ze op hun donder van oom Willem. Ze zitten wel de hele tijd te klooien met de X-Box en daar word ik gek van. En ze willen dat ik mee ga voetballen en papa, dat doe ik ook gewoon! Ze zitten op een andere school, maar wel in dezelfde groep als ik.

En wat ik wel fijn vind is dat ze er ook met Kerstmis zijn. Lijkt het net of we een gezin hebben.

Kus van Marjan


G.D. 4 juli 2017

Hoofdstuk 89, Marjan en papa brief 12

Lieve papa,

Waar ik al bang voor was is toch gebeurd. Oom Willem woont sinds vandaag bij ons. In ons huis…! En weet je wat papa, oom Willem had al kinderen. Nu heb ik er twee broertjes bij en die komen elk weekend zegt oom Willem. Ik heb ze nog niet gezien alleen op de foto en ze zien er niet leuk uit. Het is een tweeling en net zo oud als ik. Dat wil ik allemaal niet papa.

Kom snel thuis om alles weer net als vroeger te hebben. Sturen we oom Willem en die rotjongens voorgoed weg.

Kusje van Marjan

G.D. 3 juli 2017

Hoofdstuk 88, Marjan en papa brief 11

Lieve papa

Ik ben weer naar school en zit in in groep 6 en nu heb ik een meester.

Hij heet meester Willem en nu heb ik er twee. Eentje thuis en eentje op school. Ik word er gek van van die Willemen.

Mama zegt dat ik dan maar papa moet zeggen tegen ome Willem. Nou mooi dat ik dat nooit niet, nooit niet ga doen van me leven niet. Ik heb maar één papa en dat ben jij. Raar van mama hoor. Maar mama is wel heel vrolijk tegenwoordig. Ze heeft bijna geen hoofdpijn meer en lacht veel met oom Willem.

Oh ja, ik ben gevallen met mijn fiets. Gelukkig alleen wat bloed, maar mijn fiets helemaal gekreukeld. Ik krijg een nieuwe zegt oom Willem.

Nou ik hoop toch dat je gauw thuiskomt.

Heel veel kusjes van Marjan.

G.D. 2 juli 2017

Hoofdstuk 87, Mariebelle Zilverschoon en Harmachis

Mariebelle heeft de ober met plezier in natura betaald.

Spuitend suizend en sissend raakt de ondergaande zon het water aan de horizon. Langzaam dooft de zon en natuurlijk zoals altijd, als je de maan nodig hebt is hij net in het water geplonsd.

Het wordt stikdonker. Mariebelle haalt de vuurvliegjes uit haar tas en laat ze voor zich uit vliegen. Wel behelpen hoor, maar nu ze kon ze tenminste iets zien. Bovendien waar moest ze naar toe? Via de poolster laat ze haar moeder en vader weten dat alles goed is.

“Doe voorzichtig kindje”, komt er terug van mama. Ze gaat tegen een boom zitten en zet de vuurvliegjes in de spaarstand. Langzaam zakken haar ogen toe en ze heeft niet in de gaten dat Harmachis tegen dezelfde boom zit, maar dan aan de andere kant.

Halverwege de nacht wordt ze wakker van een aangenaam gesnurk, steekt de vuurvliegjes hoog op en gaat eens kijken. Wauw wat een mooie man. Ze is meteen verliefd. Harmachis doet zijn ogen open, kijkt in de mooie blauwe kijkers van Mariebelle en is ook verliefd. Daar is geen Raad van Vijf voor nodig, dat kan Cupido wel alleen af. Al gauw gebeurt er wat er al gauw gebeurd en het duurt lang. Het is al vijf uur wanneer Harmachis zich een ongeluk schrikt. Hij had al weg moeten zijn. Om zes uur komt de zon op en dan moet hij hem meteen aansteken. En het is zeker meer dan een uur rennen. En hij heeft al wat energie verloren aan Mariebelle.....

Als een speer gaat hij er vandoor. Ze is er wel trots op dat ze het nu al heeft gedaan met de God van de Ozon. Natuurlijk had ze dat wel eerder gedaan met hun eigen God van de Ozon, maar meteen al met de spiegelGod van de zon, geweldig. Ze sluit nog even haar ogen en wacht rustig tot Harmachis zijn werk heeft gedaan en het begint te schemeren. Een raar slurpend geluid, achter de berg kan Mariebelle niet thuisbrengen maar ze vindt het wel interessant. Het is de maan die uit het water oprijst en een plens water laat vallen.

Maar nu niet langer wachten, maar op pad. Haar geld zit nog steeds vast, dus ze kan geen eten kopen. Via de poolster ziet ze haar moeder nog in bed liggen. Ze laat een berichtje achter voor nieuw spiegelgeld, maar nu wel los geld, als het even kan.

De brulkikker maakt irritant geluid in de paartijd. En het is paartijd. Ze slaat wat vuur uit haar ogen en steekt daarmee wat takjes in de brand en aan een ander takje rijgt ze de brulkikker. Peinzend roostert ze de brulkikker, die ze Thomas noemt.

In een boomtop verschijnt een berichtje “Stop de kikkermoord als ik hem nog niet heb gehad."
Mariebelle begrijpt wel dat Branca nog steeds naarstig op zoek is naar haar prins, maar trekt zich er niets van aan.

Thomas heeft het nogal warm gekregen en laat dat duidelijk horen. Wel een ander soort gebrul. Dan wordt het stil en is hij gaar en daarmee is de eerste honger van Mariebelle gestild. En jong konijntje is zo dom om langs te lopen, maar konijntjes maken geen geluid op de BBQ en Gabriel staat op uit zijn hangmat en rekt zich uit. “Werk aan de winkel.”

G.D. 1 juli 2017

Hoofdstuk 86, Marjan en papa brief 10

Lieve papa,

Ik schrijf je deze brief vanuit Frankrijk. Daar zijn we met z’n drieën op vakantie. Het gaat best goed en oom Willem is best wel aardig. Maar ik mis jou wel heel erg nog. Ik heb met hem gefietst op een tandem. Dat is een fiets met twee zadels, en dat is leuk.

Ook gaan we elke avond uit eten en als we weer terug zijn thuis krijg ik een hondje. Een puppy, fijn hé?

Ik heb stiekem aan mama gevraagd hoe dat nou moet als jij weer thuis bent met Oom Willem en zo, maar daar zegt ze niet zoveel op.

Maar ik zou toch maar thuis komen lieve papa.

Veel kusjes van Marjan.

G.D. 30 juni 2017

Hoofdstuk 85, Zeesar terug bij Ivo

En daar zitten ze dan. Achter een groot bureau, want hij is een salarisschaal omhoog gegaan, zit Ivo de gemeenteambtenaar. Aan de andere kant van de tafel zit in het midden Zeesar en links van hem Liselore en recht Mary. Ivo is hypernerveus.

Ivo heeft net een door de gemeente georganiseerde trainingsdag ‘sukkel en toch imponeren’ gehad en brengt dat in praktijk door zijn keel te schrapen, één voor één zijn gasten in de ogen te kijken, zijn stem een octaaf naar beneden af te schakelen om daarmee “Goedemorgen” te zeggen. Althans dat is hij van plan. Wij, die Zeesar kennen en weten dat hij ongeveer de rust en het geduld heeft van de reïncarnatie van Bert Visser en Jochem Myjer begrijpen wel dat Ivo hier niet toe komt.

“We zijn hier beste gemeenteambtenaar om het verslag te krijgen van de gemeente psycholoog over Thomas en Truus. En dan kunnen we gelijk de adoptie regelen.”

Ivo is niet alleen de excuusambtenaar van de gemeente, maar ook nog de voorzitter van het comité ‘de burgemeester op klompen’ en bovendien vertrouwenspersoon van de andere excuusambtenaren. Het bijzondere van Ivo is, dat hij alles direct aan iedereen doorverteld wat hem in vertrouwen wordt verteld.

Daarom weten we ook dat Ivo en alle andere excuusambtenaren wel een beetje van SM houden. Zweepjes, handboeien, leren sokken en zo, dat ligt hen wel.

Ivo doet een la open en weer dicht en nog een la en weer dicht. Ergens moet toch dat verrekte rapport liggen, maar met zoveel laden en zoveel rapporten.

Zeesar begint ongeduldige geluiden te maken en Ivo krijgt het een beetje warm. Al zijn tips en trucks van de trainingsdag is hij vergeten.

“Als ik mij goed herinner,” begint hij al pratende als een gek laden open en dicht doen en alles overhoop halend, “ staat in het rapport dat als je in een rolstoel zit je niet ontoerekeningsvatbaar bent en als je pedofiel bent dat geen kwaad kan als je gereedschap is verwijderd en door een plastic slangetje plast. Ergo Truus en Thomas zijn nog steeds de wettige…..” Verder komt hij niet.

Als ware hij Opa Bill, blaast Zeesar zijn spieren op, wordt vuurrood en geeft Ivo een klap in zijn gezicht. Nogal verwijfd.

De gebeurtenissen gaan snel. Mary en Liselore springen op en proberen Zeesar vast te houden. Ivo krijgt een vreemde blijk in zijn ogen en wil nog een klap. Zeesar rukt zich los, waardoor Mary op de grond valt en daardoor laat Liselore haar vader los, die uit zijn evenwicht raakt en daardoor de tweede klap bij Ivo mist maar wel de bureaulamp raakt die op de grond valt, samen met en plastic bekertje lauwe thee en op die manier kortsluiting veroorzaakt, waarna de huismeester snel het noodaggregaat aanzet, maar vergeten is daar olie in te doen, zodat deze vastloopt en nog meer kortsluiting veroorzaakt en de hele gemeente zonder stroom zit.

Net op dat moment vliegt Nathalie voorbij. Ziet het geheel en denkt aan die vlinder in de woestijn en de tornado in Texas.

Zeesar hervindt zijn evenwicht, pakt de nietmachine van het bureau terwijl Liselore – anders altijd de kalmte zelfe in benarde situaties – begint te gillen. Zeesar slaat nietjes in het voorhoofd van Ivo en ook in zijn buik, waardoor het lijkt of hij zo uit de Playboy komt.

Ivo vindt het heerlijk en het doet hem denken aan zijn vakantie in Italië, waar hij de liefde had bedreven op een spijkerbed. Terwijl híj onder lag. De foto’s is hij jammerlijk kwijt geraakt.

Dan gaat de deur open en daar staat de psycholoog Willem Watjes, met in zijn hand een rapport.

G.D 29 juni 2017

Hoofdstuk 84, Marjan en papa brief 9

Lieve papa,

Ik denk dat je mijn brief van verleden week niet hebt ontvangen anders was je wel hier geweest.

En het is nu nog veel erger papa. Hij heet Willem en komt nu gewoon bij ons thuis. Mama snapt niet dat ik hem haat. Ze wordt er zelfs een beetje boos om. Maar ik ben ook boos want ik heb ze (per ongeluk) zien zoenen in de keuken.

Als je nu niet gauw komt gaat alles mis. Alsjeblieft, alsjeblieft alsjeblieft kom terug.

Kusjes Marjan.

G.D. 28 juni 2017

Hooefdstuk 83, neef Tuppy en zijn afwijking

In het midden van het vertrek staat een oud versleten bureau, met zo'n vieze pluche stoel erachter, voor de met hout dichtgetimmerde ramen staat een soort aanrecht met wasbak op hele wankele pootjes en de rest van de ruimte is compleet gevuld met allerlei soorten aquaria, terraria, paludaria en God weet wat voor aria's nog meer. Desgevraagd geeft God aan het ook niet te weten en we moeten het maar navragen bij Joost, zegt Hij.

Van de vloer tot het plafond zijn glazen bakken en bakjes op stellingen op elkaar gestapeld. En in al die bakken beweegt het. Ik weet niet of je wel eens een minuut of tien op een mierenhoop hebt gezeten, en dan bedoel ik natuurlijk niet van die keukenmiertjes, maar echt van die rode bosmieren. Nou, ik ook niet, maar ik denk dat de sensatie hetzelfde is als bij Neef Tuppy in z'n hobbykamer binnenstappen. Overal jeuk.

Goed, er zit een machtig mooi zoutwateraquarium tussen vol met prachtig gekleurde garnalen. En dan niet zoals we ze kennen, roze, klein en dood, en ook niet zoals Lobbi en Tobbi, maar in allerlei variaties en tien keer zo groot als we gewend zijn op een toastje te doen. Een kreeft zonder elastiekjes, anemonen en schitterend koraal, een lust voor het oog. Tot ze eten krijgen. Met een lepel neemt hij een flinke schep uit een kweekbakje met bewegend zaagsel. Op een stukje karton zoekt hij de krioelende maden ertussen uit, pakt ze met z'n vingers, ja echt, en doet ze in een theezeefje, wat hij vervolgens boven het aquarium houdt. Met de lepel vermorzelt hij de maden en drukt ze langzaam door het zeefje het aquarium in. Telkens als er een knapt vliegen de spetters geelgroene drab om je oren en probeert je maag zich in je slokdarm te verstoppen.

Ook leuk om te zien is hoe de vogelspin wordt gevoerd. Normaal gesproken eten vogelspinnen levende krekels. En hoewel dat op zich al een minder plezierig gezicht is, maakt neef Tuppy het nog een graadje erger, door de krekels met een schaar eerst te ontdoen van hun poten, omdat de vogelspin al een beetje op leeftijd is.

Als we verder in de kamer rondkijken, zien we in de hoek een kooi staan met witte muizen. Niet een paar, maar honderden. De grote zijn om te fokken en de kleintjes zijn voedsel. Voor de slangen.

Tuppy gaat helemaal uit z'n dak als een slang zo'n klein donzig wit muisje te pakken neemt en levend en wel langzaam in z'n geheel naar binnen werkt.

Na een eindeloos hoop gebabbel over de zelf uitgebroede (zelf!, de idioot), pasgeboren anolis - wat zo onooglijk is dat je het niet herkent als hagedis – loopt Tuppy naar een hoekje van de kamer waar opnieuw een soort terrarium stond.

Daar begint neef Tuppy, met zijn neus tegen het glas hemipipa carvalhoi te stotteren wat later de naam van het glibberige beest blijkt te zijn. Met geilspuitende oogjes en het kwijl langs zijn mondhoeken probeert hij ieder die het maar horen wil uit te leggen dat hij als eerste in Nederland er in is geslaagd deze beesten te fokken. Het meeste bijzondere is dat deze beesten de baby's uit de rug baren. De bevalling is gelukkig in een ander hoofdstuk. De aanblik van deze stoïcijnse kikker met achterlijk grote bologen was voor Liselore al genoeg.

Echt rustig zitten kun je in die kamer niet. Als je niet door een kameleon wordt besprongen, kruipt er wel iets in je broekspijp.

Toen Liselore op een gegeven moment iets in haar nek voelde kriebelen en haar gewaardeerde neef dit met zijn duim dooddrukte, was voor haar de maat vol: ze besloot er nooit meer te komen.

Maar ze bleven wel vrienden, dat nou weer wel.

En, het klinkt ongelooflijk, neef Tuppy is nog niet eens de ergste van Liselores familie.


G.D. 27 juni 2017

Hoofdstuk 82, Marjan en papa, brief 8

Lieve papa,

Ik ben jarig geweest en je was er niet bij. Ik heb zoveel om je gehuild dat ik nu niet meer kan huilen, maar ik mis je nog zo vreselijk.

Ik schrijf toch maar weer een brief, terwijl ik niet weet of deze ooit aankomt.

Ik mis je heel erg en mama praat helemaal niet meer over jou. Daar snap ik niks van.

Papa, ik moet je iets vreselijks vertellen: die vriendin waar ze nu al twee keer per week mee uitgaat is een man. Een man, hoor je dat? Ik heb het toevallig gezien. Misschien is het beter als je nu meteen naar huis toe komt want dit wil ik nieten jij ook niet.

Papa kom gauw,

Wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Meer dan 1000000 kusjes van Marjan en mama.

G.D. 26 juni 2017

Hoofdstuk 81, Rosalinda en Theo H. (anoniem)

Rosalinda schopt haar schoenen in de hoek, trekt wat kleren uit en ploft op bed. Links een Gauloises en rechts een stevig whisky. Ze kijkt naar het plafond en overpeinst de afgelopen gebeurtenissen.

Terwijl ze een beetje ligt te staren krijgt het plafond ineens een andere kleur. Langzaam wordt het groen en dan verschijnt er een gezicht. Rosalinda dacht toch al dat ze gek was geworden en nu weet ze het zeker. Het is onmiskenbaar het gezicht van een doorsnee gemeenteambtenaar, met een lasciviteit die daar niet bij past en een druppeltje speeksel in zijn mondhoek. En ze kent die tronie, alleen weet even niet waarvan. Maar het wordt nog erger, want het beeld begint te praten. Onzin weliswaar, maar het sprak.

Rosalinda zuigt in één teug haar sigaret tot aan het filter op en slokt direct daarop de dubbele Whisky op. Dat hielp niets. Ze voelt een druppeltje op haar arm en dat druppeltje is warm. Speeksel!

Over het algemeen wordt Rosalinda niet zo gauw hysterisch, want daar heeft ze teveel voor meegemaakt in haar leven. Maar nu maakt ze toch wel wat bijzondere stripverhaalgeluidjes.

Op de deur wordt geklopt: “servizio in camera”

Rosalinda blaast een enorme rookwolk uit en daar sproeit ook nog een half borrelglaasje whisky mee naar buiten, maar er moet nog twee keer worden geklopt, voordat ze haar stem voldoende terug heeft: ”Binnen”

Langzaam gaat de deur open, maar het is geen room service en ook geen fotograaf. Het is onze immer glimlachende advocaat Theo H. die nog steeds anoniem moet blijven.

“Beste Rosalinda, gaat het weer een beetje met je? Ik zie dat je het modernste snufje al hebt ontdekt, de plafond TV.”

Bij sommige mensen valt het kwartje snel en bij Rosalinda ook. Behalve dan dat druppeltje speeksel, dat blijft toch op zijn zachts gezegd vreemd.

Theo trekt zijn kleren uit en gaat naast haar op bed liggen, want zijn diensten van vanmiddag moeten toch op de één of ander manier worden betaald.

Terwijl Theo H. zich vermaakt op Rosalinda, kijkt zij verder TV. Ze ziet die vent weer, nu met een nummer op zijn borst.

“Shihit” roept ze opeens en smijt daarbij Theo H. op de grond.

“Ik ken die vent,” roept ze, springt uit bed en zoekt in haar kleren naar die foto van vanmiddag. Dat is dus dezelfde.

Wij weten allang dat het Ivo is, maar Theo en Rosalinda nog niet. Het Italiaanse Opsporing Verzocht besteed er wel een kwartier aan. Wat moet die vent wel niet hebben gedaan? En wat doet hij op de foto bij de sekte? En wat doet hij sowieso op de Italiaanse TV?

Vragen, vragen en nog eens vragen, maar we moeten even wachten op de antwoorden.

Behalve dan dat speeksel. Rosalinda voelt weer een druppel op haar arm en ziet dat de airco lekt.

Theo H. ligt op de vloer, zijn glimlach is hem wel even vergaan.

G.D. 25 juni 2017

Hoofdstuk 80, Marjan en papa brtief 7

Lieve papa,

Ik schrijf toch maar weer een brief.

Ik mis je heel erg en mama praat niet meer over jou. Dat snap ik niet want ze mist jou volgens mij net zoveel als ik. Maar misschien doet ze dat om mij niet aan het huilen te maken.

Het geld is geloof niet meer zo’n probleem. We hebben genoeg te eten en ook genoeg kleren. We gaan zelfs van de zomer op vakantie zegt ze. Ook heeft ze genoeg geld om elke week een avondje met een vriendin uit te gaan. Ik ken die vriendin niet maar ik vind het hartstikke fijn voor haar dat ze weer eens wat leuks doet. Het geld wat je opstuurt komt dan toch aan denk ik.

Papa ik moet je wat bekennen. Het mag eigenlijk niet en ik heb het ook niet tegen mama gezegd, maar ik heb Lodewijk net zo lang stiekem zitten pesten totdat hij mij een klap gaf. En wat denk je? Nu moest hij voor de klas tegen mij sorry zeggen. Lodewijk is een hele naar verwende jongen en hij verdient het.

Papa wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Kunnen we nu heel gauw iets van je horen?

Meer dan 1000 kusjes van Marjan en mama

G.D. 24 juni 2017

Hoofdtuk 79, Carla krijgt haar stem terug

Het heeft even geduurd maar Carla heeft haar stem terug. Ongeveer 40 scheldwoorden krijgt Teun over zich heen. Teun trilt van de zenuwen en zijn buik trilt het hardst en de Hemel gaat even open en dicht.

Carla staat op uit bed, springt op Teun af, pakt hem bij zijn klokkenspel, draait er één af, gooit die op de grand en trapt hem plat. Vervolgens pakt ze Teun onder z’n oksels en smijt hem het raam uit. Toevallig is de kraamafdeling op de tiende verdieping.

Nou zijn er dingen die je – als je net een kwartier gelden bevallen bent – beter niet kunt doen, hoe graag je dat ook wilt. Opstaan, opspringen op de grond stampen en iemand met het formaat van Teun optillen zijn zo van die dingen. Dat doen we dus niet en starten daar waar de Hemel dicht gaat even opnieuw.

Carla wil Teun een porseleinen asbak naar zijn hoofd gooien maar er wordt helemaal niet gerookt daar, dus ze gooit haar telefoon. En goed ook, want hij raakt Teun precies tussen beide ogen en toeval of niet, op dat moment gaat die telefoon. Het is de directeur van het bedrijf waar Teun en Carla werken.

Voor de lezer is het lastig om de kakofonie van geluiden uit elkaar te houden en daarom hierbij even na elkaar geplaatst in plaats van door elkaar.

De telefoon ligt op de grond en de directeur kwettert allerlei felicitaties de ether in…

Carla ligt te briesen en verzint er nog een paar scheldwoorden bij…

Teun ligt op de grond te janken en er komt een druppeltje bloed uit zijn wenkbrauw…

Toos, de vroedvrouw die zojuist haar 500ste baby had gehaald, schreeuwde dat iedereen stil moest zijn. Als je nou weet dat Toos vroeger voorvrouw was van een twintigtal stoere arbeiders bij de Hoogovens en heden ten dage nog steeds elke dag acht sigaren rookt, dan kun je je voorstellen hoe hard en rauw die stem klinkt. Met diezelfde stem roept ze nog steeds dagelijks de bevallende vrouwen tot orde: “Kom, kom vrouwtje, even doorzetten” is haar meest gebruikte tekst, samen met “persen, persen, kom op nou”. Voor de volledigheid is het nog goed te weten dat Toos hele brede voeten heeft, bloot gestoken in witte gezondheidssandalen, zwarte nagellak en een laag eelt onder haar voeten, waar je gemakkelijk een paar hoeven onder kunt slaan.

Voor het overige wel een leuk mens…

De SBS6 reporters zijn gillend het toilet op gevlucht…

En hoog in de Hemel – maar je kunt het wel horen – slaakt Hestia een kreetje. Ze denkt dat de ruzie over de naam Erosketa gaat…

De apparatuur waar Carla aan is gekoppeld, begint vervaarlijk te piepen door bloeddruk en hartslag. Sirenes op de gang...

Verder is het doodstil in de kamer.

Het is nog steeds een geheim dat Carla eigenlijk alleen maar een baby wil en helemaal geen Teun, dus we verdenken haar er wel van dat ze dit incident aangrijpt om van Teun af te komen. We moeten hier echter nog even op wachten.

G.D. 23 juni 2017

Hoofdstuk 78, Marjan en papa, brief 6

Lieve papa,

Hierbij weer een briefje van mij. Zit je nog steeds in Bazjoedan? Het helpt helemaal niet dat ik nu weet waar dat ligt.

Ik mis je heel erg en mama wordt steeds bedroefder. Ik probeer wel extra aardig voor haar te zijn maar ze heeft veel hoofdpijn.

Het geld wordt ook steeds meer een probleem maar mama doet net of er niets aan de hand is. Ik denk echt dat het geld wat jij hier naar toe stuurt niet aankomt. Ik heb wel een nieuwe jas gehad maar mama is voor haarzelf nog niet kunnen slagen en de winter is eigenlijk toch al voorbij.

Ik heb net even geskypt met oma uit Castricum. Ze is gevallen en heeft haar heup gebroken. Zielig hé. Mama zei dat zodra het geld binnen is wij met de trein naar oma toegaan met bloemen.

Het is zo moeilijk voor te stellen hoe het er uit ziet bij jou en hoe jij er nu uit ziet. Ik wilde een foto van mama en mij laten maken om bij deze brief te doen maar mama had dat liever niet.

Papa wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Kunnen we nu heel gauw iets van je horen?

Meer dan 1000 kusjes van Marjan en mama

G.D. 22 juni 2017

Hoofdstuk 77 Tante Ka en Oom Alexander

Tante Ka noemt de hele familie haar, maar ze heet eigenlijk Karlijn ze is al honderd jaar getrouwd met oom Alexander en het verhaal over tegenpolen is waar.

Ooit had Alexander haar ontmoet op de tennisbaan. Op links stond ze in een dubbel en ramde er lustig op los. Omdat ze rechts is had haar medespeler meer oog voor Ka dan voor de bal. Bont en blauw hielden al haar ploegmaatjes het vaak voor het einde van de eerste set voor gezien. Uiteindelijk wilde niemand meer met haar dubbelen en zo stond ze op een dag alleen, tegenover een bepaald knappe man met een baard. Niet een echte baard maar een zogenaamde vijfdagen baard en tot het laatste haartje toe in perfecte vorm en lengte getrimd. Dat heb je heel soms, dat iemand een baard heeft en het hem nog staat ook. We hebben het maar niet over de baardgroei van tante Aag. Ook een vijfdagen baard maar dan maar een paar honderd haren, die hun wortels hadden gevonden in volgroeide wratten.

“Komt tie”, blèrde Karlijn naar Alexander die toen nog Lex heette. Een enorme service deed Lex duizelen maar hij kreeg hem teruggespeeld. Boordevol topspin en met een enorme kreun ramde Ka de bal in de hoek waar Lex niet stond. Hij rende, gleed uit, viel en zat van onder tot boven onder de gravel in allemaal kleine wondjes.

Karlijn die in twee klappen verliefd was geworden op Lex, dacht dat dat nu wel wederzijds zou zijn. Maar een beetje vrouw weet dat je met dit soort gedrag niet heel veel mannen vangt. En daar zat het hem nu net in, een beetje vrouw.

Haar hormoonhuishouding is lichtelijk in de war, sinds ze dacht dat je van het slikken van testosterontabletjes harder kan lopen en tennissen en zo.

En dus staat ze nu trots naast de op het gravel liggende Lex aan de snaren van haar racket te pulken. Het komt niet bij haar op om hem even te helpen.

Met één oog kan Lex nog zien en dat begint met een paar spikes van Adidas met enorme spijkers, iets omhoog nogal behaarde benen, waar een baviaan zijn muts voor af zou nemen, een kort rokje waaronder hij een miniscuul slipje ziet, die enigszins gekleurd en aangetast is door een zekere opwinding en een gebrek aan wasbeurten. En voort gaat het omhoog naar de navelpiercing met een duiveltje met twee diamantjes als ogen en ten slotte twee enorme borsten die vanuit zijn positie volledig haar hoofd buiten zijn gezichtsveld houden.

Hij is verre van verliefd.

“Santjes”, zegt Karlijn als ze later samen in de sportkantine zitten.

“Proost” kan de volledig bepleisterde Lex ternauwernood uitbrengen.

Elke lezer met een beetje inzicht kan zien dat hier wel een perfect en langdurig huwelijk uit voort moet komen.


G.D. 21 juni 2017

Hoofdstuk 76, Marjan en papa, brief 5

Lieve papa

Het is tweede kerstdag. Waarom ben je er niet? We zouden gisteren uit eten gaan maar op het laatste moment had mama hoofdpijn en ging het niet door. Ze heeft een paar uur op bed gelegen en daarna hebben we broodjes gegeten.

Ook deze brief zal wel niet aankomen. Als je wist hoe wij jou misten zou je vast wel zijn gekomen.

Ik denk dat het voor jou ook heel moeilijk is om zover weg te zitten en zonder ons kerstmis te vieren. Misschien vieren ze dat daar wel helemaal niet.

Papa wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Kunnen we nu heel gauw iets van je horen?

Meer dan 1000 kusjes van Marjan en mama

G.D. 20 juni 2017

Hoofdstuk 75, neef Tuppy en zijn afwijking

Tijd om jullie voor te stellen aan een andere bijzondere neef van Liselore.

Zijn naam is Sebastiaan Lodewijk Anna Basset. Dat Anna komt door zijn vader die hem eigenlijk naar opa Anne had willen vernoemen, maar vlak voor de geboorteaangifte nog iets moest vieren met z'n vrienden van de biljartclub.

Zijn familie noemt hem Sebas, zijn vrienden Bas en Liselore noemt hem Tuppy. Dat komt eigenlijk omdat ze een vriend heeft met een hond die Tuppy heet die sprekend lijkt op Bas.

Bas heeft net zulke droefgeestige ogen en hangwangen als Tuppy.

Neef Tuppy is over het algemeen genomen een aardige vent. Nooit problemen mee. Hij loopt tegen de veertig, heeft een goede baan als boekhouder bij een auto­bandenfabriek, een koophuis, een auto, leuke vrouw en twee kinderen. Kortom de saaiste man van Nederland, samen met nog een paar miljoen andere mannen. Het ergste is nog dat hij denkt dat hij geslaagd is in het leven.

“Count your blessings, meiske” zegt hij vaak tegen Liselore, en met zijn blessings bedoelt hij zijn baan, zijn huis en de hele reutemeteut. Als Liselore dan zegt dat ze dat behalve die baan en die kinderen ook wel wil hebben, maar dan van alles acht, zegt hij: “wacht maar tot je zo oud bent als ik, dan waardeer je de dingen heel anders”. En dat terwijl hij maar iets ouder is.

Elke dag komt Tuppy, zolang de Spoorwegen dat toelaten, stipt op tijd met de trein van 18.13 uur aan op het station, wandelt in tien minuten naar huis en leest de krant. Na het eten helpt hij zijn vrouw met de vaatwasser te vullen, want 'dat vindt ze zoveel werk in d'r eentje', drinkt een kopje koffie en dan gebeurt het. Hij wordt ongeduldig, laat het laatste slokje koffie staan en spurt naar boven, voor zover je het spurten kunt noemen, als hij zijn, door twintig jaar zittend werk, vadsige lichaam al kreunend de trap op sleurt.

Boven is de metamorfose compleet. Zijn doffe ogen krijgen een vreemde glinste­ring als hij zijn hobbykamer in gaat. Als hobbykamer heeft hij de grootste slaapkamer van het huis genomen en hoewel zijn huwelijk saai is, herstel: en hoewel zijn huwelijk goed is en er eigenlijk nooit ruzies zijn, is dit toch wel een regelmatig terugkerend twistpunt, want 'uiteindelijk hoort dit de ouderslaapkamer te zijn' vindt zijn vrouw.

Bij binnenkomst wordt je onmiddellijk verblind door ontelbare TL-buizen en speciale warmtelampen, je adem wordt ontnomen door de hoge luchtvochtigheid en het zweet breekt je uit op plaatsen waar je nooit zweetklieren had vermoedt.


G.D. 19 juni 2017