Hoofdstuk 86, Marjan en papa brief 10

Lieve papa,

Ik schrijf je deze brief vanuit Frankrijk. Daar zijn we met z’n drieën op vakantie. Het gaat best goed en oom Willem is best wel aardig. Maar ik mis jou wel heel erg nog. Ik heb met hem gefietst op een tandem. Dat is een fiets met twee zadels, en dat is leuk.

Ook gaan we elke avond uit eten en als we weer terug zijn thuis krijg ik een hondje. Een puppy, fijn hé?

Ik heb stiekem aan mama gevraagd hoe dat nou moet als jij weer thuis bent met Oom Willem en zo, maar daar zegt ze niet zoveel op.

Maar ik zou toch maar thuis komen lieve papa.

Veel kusjes van Marjan.

G.D. 30 juni 2017

Hoofdstuk 85, Zeesar terug bij Ivo

En daar zitten ze dan. Achter een groot bureau, want hij is een salarisschaal omhoog gegaan, zit Ivo de gemeenteambtenaar. Aan de andere kant van de tafel zit in het midden Zeesar en links van hem Liselore en recht Mary. Ivo is hypernerveus.

Ivo heeft net een door de gemeente georganiseerde trainingsdag ‘sukkel en toch imponeren’ gehad en brengt dat in praktijk door zijn keel te schrapen, één voor één zijn gasten in de ogen te kijken, zijn stem een octaaf naar beneden af te schakelen om daarmee “Goedemorgen” te zeggen. Althans dat is hij van plan. Wij, die Zeesar kennen en weten dat hij ongeveer de rust en het geduld heeft van de reïncarnatie van Bert Visser en Jochem Myjer begrijpen wel dat Ivo hier niet toe komt.

“We zijn hier beste gemeenteambtenaar om het verslag te krijgen van de gemeente psycholoog over Thomas en Truus. En dan kunnen we gelijk de adoptie regelen.”

Ivo is niet alleen de excuusambtenaar van de gemeente, maar ook nog de voorzitter van het comité ‘de burgemeester op klompen’ en bovendien vertrouwenspersoon van de andere excuusambtenaren. Het bijzondere van Ivo is, dat hij alles direct aan iedereen doorverteld wat hem in vertrouwen wordt verteld.

Daarom weten we ook dat Ivo en alle andere excuusambtenaren wel een beetje van SM houden. Zweepjes, handboeien, leren sokken en zo, dat ligt hen wel.

Ivo doet een la open en weer dicht en nog een la en weer dicht. Ergens moet toch dat verrekte rapport liggen, maar met zoveel laden en zoveel rapporten.

Zeesar begint ongeduldige geluiden te maken en Ivo krijgt het een beetje warm. Al zijn tips en trucks van de trainingsdag is hij vergeten.

“Als ik mij goed herinner,” begint hij al pratende als een gek laden open en dicht doen en alles overhoop halend, “ staat in het rapport dat als je in een rolstoel zit je niet ontoerekeningsvatbaar bent en als je pedofiel bent dat geen kwaad kan als je gereedschap is verwijderd en door een plastic slangetje plast. Ergo Truus en Thomas zijn nog steeds de wettige…..” Verder komt hij niet.

Als ware hij Opa Bill, blaast Zeesar zijn spieren op, wordt vuurrood en geeft Ivo een klap in zijn gezicht. Nogal verwijfd.

De gebeurtenissen gaan snel. Mary en Liselore springen op en proberen Zeesar vast te houden. Ivo krijgt een vreemde blijk in zijn ogen en wil nog een klap. Zeesar rukt zich los, waardoor Mary op de grond valt en daardoor laat Liselore haar vader los, die uit zijn evenwicht raakt en daardoor de tweede klap bij Ivo mist maar wel de bureaulamp raakt die op de grond valt, samen met en plastic bekertje lauwe thee en op die manier kortsluiting veroorzaakt, waarna de huismeester snel het noodaggregaat aanzet, maar vergeten is daar olie in te doen, zodat deze vastloopt en nog meer kortsluiting veroorzaakt en de hele gemeente zonder stroom zit.

Net op dat moment vliegt Nathalie voorbij. Ziet het geheel en denkt aan die vlinder in de woestijn en de tornado in Texas.

Zeesar hervindt zijn evenwicht, pakt de nietmachine van het bureau terwijl Liselore – anders altijd de kalmte zelfe in benarde situaties – begint te gillen. Zeesar slaat nietjes in het voorhoofd van Ivo en ook in zijn buik, waardoor het lijkt of hij zo uit de Playboy komt.

Ivo vindt het heerlijk en het doet hem denken aan zijn vakantie in Italië, waar hij de liefde had bedreven op een spijkerbed. Terwijl híj onder lag. De foto’s is hij jammerlijk kwijt geraakt.

Dan gaat de deur open en daar staat de psycholoog Willem Watjes, met in zijn hand een rapport.

G.D 29 juni 2017

Hoofdstuk 84, Marjan en papa brief 9

Lieve papa,

Ik denk dat je mijn brief van verleden week niet hebt ontvangen anders was je wel hier geweest.

En het is nu nog veel erger papa. Hij heet Willem en komt nu gewoon bij ons thuis. Mama snapt niet dat ik hem haat. Ze wordt er zelfs een beetje boos om. Maar ik ben ook boos want ik heb ze (per ongeluk) zien zoenen in de keuken.

Als je nu niet gauw komt gaat alles mis. Alsjeblieft, alsjeblieft alsjeblieft kom terug.

Kusjes Marjan.

G.D. 28 juni 2017

Hooefdstuk 83, neef Tuppy en zijn afwijking

In het midden van het vertrek staat een oud versleten bureau, met zo'n vieze pluche stoel erachter, voor de met hout dichtgetimmerde ramen staat een soort aanrecht met wasbak op hele wankele pootjes en de rest van de ruimte is compleet gevuld met allerlei soorten aquaria, terraria, paludaria en God weet wat voor aria's nog meer. Desgevraagd geeft God aan het ook niet te weten en we moeten het maar navragen bij Joost, zegt Hij.

Van de vloer tot het plafond zijn glazen bakken en bakjes op stellingen op elkaar gestapeld. En in al die bakken beweegt het. Ik weet niet of je wel eens een minuut of tien op een mierenhoop hebt gezeten, en dan bedoel ik natuurlijk niet van die keukenmiertjes, maar echt van die rode bosmieren. Nou, ik ook niet, maar ik denk dat de sensatie hetzelfde is als bij Neef Tuppy in z'n hobbykamer binnenstappen. Overal jeuk.

Goed, er zit een machtig mooi zoutwateraquarium tussen vol met prachtig gekleurde garnalen. En dan niet zoals we ze kennen, roze, klein en dood, en ook niet zoals Lobbi en Tobbi, maar in allerlei variaties en tien keer zo groot als we gewend zijn op een toastje te doen. Een kreeft zonder elastiekjes, anemonen en schitterend koraal, een lust voor het oog. Tot ze eten krijgen. Met een lepel neemt hij een flinke schep uit een kweekbakje met bewegend zaagsel. Op een stukje karton zoekt hij de krioelende maden ertussen uit, pakt ze met z'n vingers, ja echt, en doet ze in een theezeefje, wat hij vervolgens boven het aquarium houdt. Met de lepel vermorzelt hij de maden en drukt ze langzaam door het zeefje het aquarium in. Telkens als er een knapt vliegen de spetters geelgroene drab om je oren en probeert je maag zich in je slokdarm te verstoppen.

Ook leuk om te zien is hoe de vogelspin wordt gevoerd. Normaal gesproken eten vogelspinnen levende krekels. En hoewel dat op zich al een minder plezierig gezicht is, maakt neef Tuppy het nog een graadje erger, door de krekels met een schaar eerst te ontdoen van hun poten, omdat de vogelspin al een beetje op leeftijd is.

Als we verder in de kamer rondkijken, zien we in de hoek een kooi staan met witte muizen. Niet een paar, maar honderden. De grote zijn om te fokken en de kleintjes zijn voedsel. Voor de slangen.

Tuppy gaat helemaal uit z'n dak als een slang zo'n klein donzig wit muisje te pakken neemt en levend en wel langzaam in z'n geheel naar binnen werkt.

Na een eindeloos hoop gebabbel over de zelf uitgebroede (zelf!, de idioot), pasgeboren anolis - wat zo onooglijk is dat je het niet herkent als hagedis – loopt Tuppy naar een hoekje van de kamer waar opnieuw een soort terrarium stond.

Daar begint neef Tuppy, met zijn neus tegen het glas hemipipa carvalhoi te stotteren wat later de naam van het glibberige beest blijkt te zijn. Met geilspuitende oogjes en het kwijl langs zijn mondhoeken probeert hij ieder die het maar horen wil uit te leggen dat hij als eerste in Nederland er in is geslaagd deze beesten te fokken. Het meeste bijzondere is dat deze beesten de baby's uit de rug baren. De bevalling is gelukkig in een ander hoofdstuk. De aanblik van deze stoïcijnse kikker met achterlijk grote bologen was voor Liselore al genoeg.

Echt rustig zitten kun je in die kamer niet. Als je niet door een kameleon wordt besprongen, kruipt er wel iets in je broekspijp.

Toen Liselore op een gegeven moment iets in haar nek voelde kriebelen en haar gewaardeerde neef dit met zijn duim dooddrukte, was voor haar de maat vol: ze besloot er nooit meer te komen.

Maar ze bleven wel vrienden, dat nou weer wel.

En, het klinkt ongelooflijk, neef Tuppy is nog niet eens de ergste van Liselores familie.


G.D. 27 juni 2017

Hoofdstuk 82, Marjan en papa, brief 8

Lieve papa,

Ik ben jarig geweest en je was er niet bij. Ik heb zoveel om je gehuild dat ik nu niet meer kan huilen, maar ik mis je nog zo vreselijk.

Ik schrijf toch maar weer een brief, terwijl ik niet weet of deze ooit aankomt.

Ik mis je heel erg en mama praat helemaal niet meer over jou. Daar snap ik niks van.

Papa, ik moet je iets vreselijks vertellen: die vriendin waar ze nu al twee keer per week mee uitgaat is een man. Een man, hoor je dat? Ik heb het toevallig gezien. Misschien is het beter als je nu meteen naar huis toe komt want dit wil ik nieten jij ook niet.

Papa kom gauw,

Wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Meer dan 1000000 kusjes van Marjan en mama.

G.D. 26 juni 2017

Hoofdstuk 81, Rosalinda en Theo H. (anoniem)

Rosalinda schopt haar schoenen in de hoek, trekt wat kleren uit en ploft op bed. Links een Gauloises en rechts een stevig whisky. Ze kijkt naar het plafond en overpeinst de afgelopen gebeurtenissen.

Terwijl ze een beetje ligt te staren krijgt het plafond ineens een andere kleur. Langzaam wordt het groen en dan verschijnt er een gezicht. Rosalinda dacht toch al dat ze gek was geworden en nu weet ze het zeker. Het is onmiskenbaar het gezicht van een doorsnee gemeenteambtenaar, met een lasciviteit die daar niet bij past en een druppeltje speeksel in zijn mondhoek. En ze kent die tronie, alleen weet even niet waarvan. Maar het wordt nog erger, want het beeld begint te praten. Onzin weliswaar, maar het sprak.

Rosalinda zuigt in één teug haar sigaret tot aan het filter op en slokt direct daarop de dubbele Whisky op. Dat hielp niets. Ze voelt een druppeltje op haar arm en dat druppeltje is warm. Speeksel!

Over het algemeen wordt Rosalinda niet zo gauw hysterisch, want daar heeft ze teveel voor meegemaakt in haar leven. Maar nu maakt ze toch wel wat bijzondere stripverhaalgeluidjes.

Op de deur wordt geklopt: “servizio in camera”

Rosalinda blaast een enorme rookwolk uit en daar sproeit ook nog een half borrelglaasje whisky mee naar buiten, maar er moet nog twee keer worden geklopt, voordat ze haar stem voldoende terug heeft: ”Binnen”

Langzaam gaat de deur open, maar het is geen room service en ook geen fotograaf. Het is onze immer glimlachende advocaat Theo H. die nog steeds anoniem moet blijven.

“Beste Rosalinda, gaat het weer een beetje met je? Ik zie dat je het modernste snufje al hebt ontdekt, de plafond TV.”

Bij sommige mensen valt het kwartje snel en bij Rosalinda ook. Behalve dan dat druppeltje speeksel, dat blijft toch op zijn zachts gezegd vreemd.

Theo trekt zijn kleren uit en gaat naast haar op bed liggen, want zijn diensten van vanmiddag moeten toch op de één of ander manier worden betaald.

Terwijl Theo H. zich vermaakt op Rosalinda, kijkt zij verder TV. Ze ziet die vent weer, nu met een nummer op zijn borst.

“Shihit” roept ze opeens en smijt daarbij Theo H. op de grond.

“Ik ken die vent,” roept ze, springt uit bed en zoekt in haar kleren naar die foto van vanmiddag. Dat is dus dezelfde.

Wij weten allang dat het Ivo is, maar Theo en Rosalinda nog niet. Het Italiaanse Opsporing Verzocht besteed er wel een kwartier aan. Wat moet die vent wel niet hebben gedaan? En wat doet hij op de foto bij de sekte? En wat doet hij sowieso op de Italiaanse TV?

Vragen, vragen en nog eens vragen, maar we moeten even wachten op de antwoorden.

Behalve dan dat speeksel. Rosalinda voelt weer een druppel op haar arm en ziet dat de airco lekt.

Theo H. ligt op de vloer, zijn glimlach is hem wel even vergaan.

G.D. 25 juni 2017

Hoofdstuk 80, Marjan en papa brtief 7

Lieve papa,

Ik schrijf toch maar weer een brief.

Ik mis je heel erg en mama praat niet meer over jou. Dat snap ik niet want ze mist jou volgens mij net zoveel als ik. Maar misschien doet ze dat om mij niet aan het huilen te maken.

Het geld is geloof niet meer zo’n probleem. We hebben genoeg te eten en ook genoeg kleren. We gaan zelfs van de zomer op vakantie zegt ze. Ook heeft ze genoeg geld om elke week een avondje met een vriendin uit te gaan. Ik ken die vriendin niet maar ik vind het hartstikke fijn voor haar dat ze weer eens wat leuks doet. Het geld wat je opstuurt komt dan toch aan denk ik.

Papa ik moet je wat bekennen. Het mag eigenlijk niet en ik heb het ook niet tegen mama gezegd, maar ik heb Lodewijk net zo lang stiekem zitten pesten totdat hij mij een klap gaf. En wat denk je? Nu moest hij voor de klas tegen mij sorry zeggen. Lodewijk is een hele naar verwende jongen en hij verdient het.

Papa wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Kunnen we nu heel gauw iets van je horen?

Meer dan 1000 kusjes van Marjan en mama

G.D. 24 juni 2017

Hoofdtuk 79, Carla krijgt haar stem terug

Het heeft even geduurd maar Carla heeft haar stem terug. Ongeveer 40 scheldwoorden krijgt Teun over zich heen. Teun trilt van de zenuwen en zijn buik trilt het hardst en de Hemel gaat even open en dicht.

Carla staat op uit bed, springt op Teun af, pakt hem bij zijn klokkenspel, draait er één af, gooit die op de grand en trapt hem plat. Vervolgens pakt ze Teun onder z’n oksels en smijt hem het raam uit. Toevallig is de kraamafdeling op de tiende verdieping.

Nou zijn er dingen die je – als je net een kwartier gelden bevallen bent – beter niet kunt doen, hoe graag je dat ook wilt. Opstaan, opspringen op de grond stampen en iemand met het formaat van Teun optillen zijn zo van die dingen. Dat doen we dus niet en starten daar waar de Hemel dicht gaat even opnieuw.

Carla wil Teun een porseleinen asbak naar zijn hoofd gooien maar er wordt helemaal niet gerookt daar, dus ze gooit haar telefoon. En goed ook, want hij raakt Teun precies tussen beide ogen en toeval of niet, op dat moment gaat die telefoon. Het is de directeur van het bedrijf waar Teun en Carla werken.

Voor de lezer is het lastig om de kakofonie van geluiden uit elkaar te houden en daarom hierbij even na elkaar geplaatst in plaats van door elkaar.

De telefoon ligt op de grond en de directeur kwettert allerlei felicitaties de ether in…

Carla ligt te briesen en verzint er nog een paar scheldwoorden bij…

Teun ligt op de grond te janken en er komt een druppeltje bloed uit zijn wenkbrauw…

Toos, de vroedvrouw die zojuist haar 500ste baby had gehaald, schreeuwde dat iedereen stil moest zijn. Als je nou weet dat Toos vroeger voorvrouw was van een twintigtal stoere arbeiders bij de Hoogovens en heden ten dage nog steeds elke dag acht sigaren rookt, dan kun je je voorstellen hoe hard en rauw die stem klinkt. Met diezelfde stem roept ze nog steeds dagelijks de bevallende vrouwen tot orde: “Kom, kom vrouwtje, even doorzetten” is haar meest gebruikte tekst, samen met “persen, persen, kom op nou”. Voor de volledigheid is het nog goed te weten dat Toos hele brede voeten heeft, bloot gestoken in witte gezondheidssandalen, zwarte nagellak en een laag eelt onder haar voeten, waar je gemakkelijk een paar hoeven onder kunt slaan.

Voor het overige wel een leuk mens…

De SBS6 reporters zijn gillend het toilet op gevlucht…

En hoog in de Hemel – maar je kunt het wel horen – slaakt Hestia een kreetje. Ze denkt dat de ruzie over de naam Erosketa gaat…

De apparatuur waar Carla aan is gekoppeld, begint vervaarlijk te piepen door bloeddruk en hartslag. Sirenes op de gang...

Verder is het doodstil in de kamer.

Het is nog steeds een geheim dat Carla eigenlijk alleen maar een baby wil en helemaal geen Teun, dus we verdenken haar er wel van dat ze dit incident aangrijpt om van Teun af te komen. We moeten hier echter nog even op wachten.

G.D. 23 juni 2017

Hoofdstuk 78, Marjan en papa, brief 6

Lieve papa,

Hierbij weer een briefje van mij. Zit je nog steeds in Bazjoedan? Het helpt helemaal niet dat ik nu weet waar dat ligt.

Ik mis je heel erg en mama wordt steeds bedroefder. Ik probeer wel extra aardig voor haar te zijn maar ze heeft veel hoofdpijn.

Het geld wordt ook steeds meer een probleem maar mama doet net of er niets aan de hand is. Ik denk echt dat het geld wat jij hier naar toe stuurt niet aankomt. Ik heb wel een nieuwe jas gehad maar mama is voor haarzelf nog niet kunnen slagen en de winter is eigenlijk toch al voorbij.

Ik heb net even geskypt met oma uit Castricum. Ze is gevallen en heeft haar heup gebroken. Zielig hé. Mama zei dat zodra het geld binnen is wij met de trein naar oma toegaan met bloemen.

Het is zo moeilijk voor te stellen hoe het er uit ziet bij jou en hoe jij er nu uit ziet. Ik wilde een foto van mama en mij laten maken om bij deze brief te doen maar mama had dat liever niet.

Papa wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Kunnen we nu heel gauw iets van je horen?

Meer dan 1000 kusjes van Marjan en mama

G.D. 22 juni 2017

Hoofdstuk 77 Tante Ka en Oom Alexander

Tante Ka noemt de hele familie haar, maar ze heet eigenlijk Karlijn ze is al honderd jaar getrouwd met oom Alexander en het verhaal over tegenpolen is waar.

Ooit had Alexander haar ontmoet op de tennisbaan. Op links stond ze in een dubbel en ramde er lustig op los. Omdat ze rechts is had haar medespeler meer oog voor Ka dan voor de bal. Bont en blauw hielden al haar ploegmaatjes het vaak voor het einde van de eerste set voor gezien. Uiteindelijk wilde niemand meer met haar dubbelen en zo stond ze op een dag alleen, tegenover een bepaald knappe man met een baard. Niet een echte baard maar een zogenaamde vijfdagen baard en tot het laatste haartje toe in perfecte vorm en lengte getrimd. Dat heb je heel soms, dat iemand een baard heeft en het hem nog staat ook. We hebben het maar niet over de baardgroei van tante Aag. Ook een vijfdagen baard maar dan maar een paar honderd haren, die hun wortels hadden gevonden in volgroeide wratten.

“Komt tie”, blèrde Karlijn naar Alexander die toen nog Lex heette. Een enorme service deed Lex duizelen maar hij kreeg hem teruggespeeld. Boordevol topspin en met een enorme kreun ramde Ka de bal in de hoek waar Lex niet stond. Hij rende, gleed uit, viel en zat van onder tot boven onder de gravel in allemaal kleine wondjes.

Karlijn die in twee klappen verliefd was geworden op Lex, dacht dat dat nu wel wederzijds zou zijn. Maar een beetje vrouw weet dat je met dit soort gedrag niet heel veel mannen vangt. En daar zat het hem nu net in, een beetje vrouw.

Haar hormoonhuishouding is lichtelijk in de war, sinds ze dacht dat je van het slikken van testosterontabletjes harder kan lopen en tennissen en zo.

En dus staat ze nu trots naast de op het gravel liggende Lex aan de snaren van haar racket te pulken. Het komt niet bij haar op om hem even te helpen.

Met één oog kan Lex nog zien en dat begint met een paar spikes van Adidas met enorme spijkers, iets omhoog nogal behaarde benen, waar een baviaan zijn muts voor af zou nemen, een kort rokje waaronder hij een miniscuul slipje ziet, die enigszins gekleurd en aangetast is door een zekere opwinding en een gebrek aan wasbeurten. En voort gaat het omhoog naar de navelpiercing met een duiveltje met twee diamantjes als ogen en ten slotte twee enorme borsten die vanuit zijn positie volledig haar hoofd buiten zijn gezichtsveld houden.

Hij is verre van verliefd.

“Santjes”, zegt Karlijn als ze later samen in de sportkantine zitten.

“Proost” kan de volledig bepleisterde Lex ternauwernood uitbrengen.

Elke lezer met een beetje inzicht kan zien dat hier wel een perfect en langdurig huwelijk uit voort moet komen.


G.D. 21 juni 2017

Hoofdstuk 76, Marjan en papa, brief 5

Lieve papa

Het is tweede kerstdag. Waarom ben je er niet? We zouden gisteren uit eten gaan maar op het laatste moment had mama hoofdpijn en ging het niet door. Ze heeft een paar uur op bed gelegen en daarna hebben we broodjes gegeten.

Ook deze brief zal wel niet aankomen. Als je wist hoe wij jou misten zou je vast wel zijn gekomen.

Ik denk dat het voor jou ook heel moeilijk is om zover weg te zitten en zonder ons kerstmis te vieren. Misschien vieren ze dat daar wel helemaal niet.

Papa wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Kunnen we nu heel gauw iets van je horen?

Meer dan 1000 kusjes van Marjan en mama

G.D. 20 juni 2017

Hoofdstuk 75, neef Tuppy en zijn afwijking

Tijd om jullie voor te stellen aan een andere bijzondere neef van Liselore.

Zijn naam is Sebastiaan Lodewijk Anna Basset. Dat Anna komt door zijn vader die hem eigenlijk naar opa Anne had willen vernoemen, maar vlak voor de geboorteaangifte nog iets moest vieren met z'n vrienden van de biljartclub.

Zijn familie noemt hem Sebas, zijn vrienden Bas en Liselore noemt hem Tuppy. Dat komt eigenlijk omdat ze een vriend heeft met een hond die Tuppy heet die sprekend lijkt op Bas.

Bas heeft net zulke droefgeestige ogen en hangwangen als Tuppy.

Neef Tuppy is over het algemeen genomen een aardige vent. Nooit problemen mee. Hij loopt tegen de veertig, heeft een goede baan als boekhouder bij een auto­bandenfabriek, een koophuis, een auto, leuke vrouw en twee kinderen. Kortom de saaiste man van Nederland, samen met nog een paar miljoen andere mannen. Het ergste is nog dat hij denkt dat hij geslaagd is in het leven.

“Count your blessings, meiske” zegt hij vaak tegen Liselore, en met zijn blessings bedoelt hij zijn baan, zijn huis en de hele reutemeteut. Als Liselore dan zegt dat ze dat behalve die baan en die kinderen ook wel wil hebben, maar dan van alles acht, zegt hij: “wacht maar tot je zo oud bent als ik, dan waardeer je de dingen heel anders”. En dat terwijl hij maar iets ouder is.

Elke dag komt Tuppy, zolang de Spoorwegen dat toelaten, stipt op tijd met de trein van 18.13 uur aan op het station, wandelt in tien minuten naar huis en leest de krant. Na het eten helpt hij zijn vrouw met de vaatwasser te vullen, want 'dat vindt ze zoveel werk in d'r eentje', drinkt een kopje koffie en dan gebeurt het. Hij wordt ongeduldig, laat het laatste slokje koffie staan en spurt naar boven, voor zover je het spurten kunt noemen, als hij zijn, door twintig jaar zittend werk, vadsige lichaam al kreunend de trap op sleurt.

Boven is de metamorfose compleet. Zijn doffe ogen krijgen een vreemde glinste­ring als hij zijn hobbykamer in gaat. Als hobbykamer heeft hij de grootste slaapkamer van het huis genomen en hoewel zijn huwelijk saai is, herstel: en hoewel zijn huwelijk goed is en er eigenlijk nooit ruzies zijn, is dit toch wel een regelmatig terugkerend twistpunt, want 'uiteindelijk hoort dit de ouderslaapkamer te zijn' vindt zijn vrouw.

Bij binnenkomst wordt je onmiddellijk verblind door ontelbare TL-buizen en speciale warmtelampen, je adem wordt ontnomen door de hoge luchtvochtigheid en het zweet breekt je uit op plaatsen waar je nooit zweetklieren had vermoedt.


G.D. 19 juni 2017

Hoofdstuk 74, Marjan en papa brief 4

Lieve papa,

Ik schrijf toch maar weer een brief ook al denk ik dat hij niet aankomt. terwijl ik niet weet of deze ooit aankomt. 

Mama en ik missen je steeds meer, en ze laat het steeds meer merken. Maar papa, het geld wordt ook steeds meer een probleem maar mama doet net of er niets aan de hand is. En ik laat niet merken dat ik het koud heb op de fiets. Volgende maand krijg ik een nieuwe jas zegt ze. Mama zegt dat jij altijd geld opstuurt, maar lieve papa, dat ben je toch echt niet vergeten?

Ik snap er niks van dat we nog steeds niets van je hebben gehoord. Volgende week is het kerstmis en ik had zo vreselijk gehoopt dat je er dan zou zijn. Ik wil niet zielig doen maar ik huil bijna elke avond in bed. Ik hoop hééél echt papa dat je komt.

Dat van dat zusje of broertje maakt me nu niet zoveel meer uit, als je toch maar thuis komt.

Papa wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Kunnen we nu heel gauw iets van je horen?

Meer dan 1000 kusjes van Marjan en mama G.D. 18 juni 2017

Hoofdstuk 73, Mariebelle Zilverschoon

Op een mooie dag loopt Mariebelle over het meer naar het andere eiland.

Het weer is goed, de wolken hoog, de golven laag. Dat loopt wel zo prettig.

Oh, ze had zo vaak over het meer gewandeld, maar was nog nooit op een ander eiland geweest.

Nu ze dan toch de gerespecteerde leeftijd van 18 jaar had bereikt, moest het er maar eens van komen. Papa en mama vinden het doodeng, maar zijn verstandig genoeg om in te zien dat ze dan ook eens wat andere mensen leert kennen. Dat het haar gaat om de jongens, kunnen de ouders niet bedenken. Dat doet hun kind niet.

Van het eigen eiland had ze de meeste jongens al ‘leren kennen’.
Bezorgd kijkend staan papa en mama Zilverschoon op het strand Mariebelle uit te zwaaien: “Doe je voorzichtig meisje. en pas op voor de jongens, hé."
Met een flauwe glimlach om haar mond zwaait ze vriendelijk terug.
“En pas op voor de maan.” roept pa nog.

De laatste tijd viel de maan steeds vaker naar beneden in het water, maar nu ook op heel onvoorspelbare momenten. Je moet dus inderdaad goed uitkijken, en op tijd opzij springen als hij weer eens valt.

Klipperdieklots,. klipperdieklats........links en rechts wordt Mariebelle ingehaald door een aantal zeepaardjes. Haar hartje gaat sneller kloppen door de snelheid van die beestjes. Zoals met alles wat snel gaat, raakt ze opgewonden.

Als je op het ene eiland staat, kun je het andere niet zien. Maar als je ongeveer halverwege bent, kun je beide eilanden zien. Mariebelle staat stil. Ze lijken wel heel erg op elkaar, maar dat is niet zo gek want het is natuurlijk het spiegeleiland waar ze heen gaat. Ze wist het natuurlijk wel, maar had het eiland nog nooit kunnen zien en het is verbazend hoe precies ze op elkaar lijken, wel in spiegelbeeld, maar verder heel precies.

Na een paar uur lopen komt ze eindelijk het strand op. Ze is wel moe, maar niet te moe om even met een paar jongens te "ontspannen" Die liggen daar op het strand en zijn zeer wel bereid in haar behoefte te voorzien. Normaal draait ze haar hand niet om voor vijf jongens, maar nu ze toch wel een beetje moe is, stopt ze bij drie. Ze wandelt naar een strandtent voor een drankje en moet wel lachen om de naam. Eerst niet te lezen, maar daarna ziet ze wel dat het er in spiegelbeeld staat: Boszicht. Wat idioot. ‘Een strandtent die Boszicht heet,’ denkt ze.

Van haar ouders had Mariebelle een stapeltje spiegelgeld gekregen, zoals zij dat noemen. Voor de bewoners is dat uiteraard gewoon geld en is het andere natuurlijk spiegelgeld. Ze probeert af te rekenen, maar dat lukt niet. Het geld zit vast. Meteen begint de ober te slaan. Normaal gesproken vindt ze dat niet erg en meestal wel een beetje lekker, maar nu heeft ze daar geen zin in. Ze grijpt hem op de juiste plek en draait rond.

Dat is voldoende om de ober te kalmeren, maar het geld zit nog steeds vast. Gelukkig is de ober bereid de betaling in natura ......*)

G.D. 17 juni 2017

*) Cliffhanger

Hoofdstuk 72, Marjan en papa brief 3

Lieve papa

Ik schrijf toch maar weer een brief, terwijl ik niet weet of deze ooit aankomt. Ik weet nu waar Bazjoedan ligt want ik heb het opgezocht en tjeemig wat is dat ver weg, maar ik weet niet of je daar nu nog bent. Maar ik probeer het toch maar weer. Mama en ik missen je steeds meer, en ze laat het nu ook wel merken. Op school gaat het wel aardig. Wel heb ik laatst Lodewijk en lel gegeven omdat het zo’n sukkel is, en toen moest mama op school komen en moest ik sorry zeggen. En ik had er helemaal geen spijt van! 

De poesjes bij de buren zijn allemaal dood. Op een morgen kwamen ze beneden en lagen ze allemaal dood en de moederpoes was weg.

Ik blijf ’s avonds wat langer op want anders zit mama zo lang alleen en ik heb nu toch een weekje vrij dus hoef ik nu geen huiswerk te maken. We proberen niet zoveel over jou te praten omdat we dan allebei zo verdrietig worden. 

Het lijkt ook wel of we te weinig geld hebben. Mama zegt dat jij altijd geld opstuurt, maar lieve papa, dat ben je toch niet vergeten of zo?

Ik snap er niks van dat we nog steeds niets van je hebben gehoord. Je weet toch wel dat het nu gauw kerstmis is en dan ben je er toch wel he?

Asjeblieft.
We willen heel graag een kaartje en liefst nog een brief van je hebben. Maar in ieder geval wil ik weten of je met kerstmis thuis bent. We gaan dan gezellig met z’n allen eten en leuke dingen doen

Ik vind eigenlijk nog steeds dat je weer net als vroeger elke avond thuis zou moeten komen. Dat was toch altijd heel gezellig, weet je niet meer?

Ik heb ook even het nieuwe zusje van Catharine mogen vasthouden. Het is net een pop. Dat van dat zusje of broertje maakt me nu niet zoveel meer uit, als je toch maar thuis komt.

Opa en oma uit Castricum zijn een hele week hier geweest. Dat vonden mama en ik hartstikke gezellig. We zijn ook nog naar de bioscoop geweest.

Alleen als het laat was zaten ze heel ernstig te praten. Net alsof er een probleem was. Oma zei “Die zie je nooit meer terug die hufter” en toen zei mama dat ik dat niet mocht weten. Het is niet netjes om mensen af te luisteren maar ik kon er niets aan doen dat ik het hoorde en ik begrijp ook niet waar het over gaat.

Papa wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

Kunnen we nu gauw iets van je horen?

1000 kusjes van Marjan en mama


G.D. 16 juni 2017

Hoofdstuk 71, De familie Grimmm

En dan hadden we natuurlijk nog de kwestie met de gebroeders Grimmm. Ja met drie keer een m op het einde. Grapje van Pa Grim. Hij kreeg een drieling, allemaal jongens en noemde ze - bij toeval - Marc, Maarten en Martin. Niet bepaald handig als je later post krijgt op naam van M. Grim. Maar daar denk je niet aan als je kinderen net geboren zijn.

Bepaald een afwijking van sommige mensen. Kijk het is nog wel aardig om je kind Repel te noemen als je van je achternaam Steeltje heet. Dat is leuk en iedereen kan dat wel waarderen. Maar er zijn ook combinaties, waar echt niet over na is gedacht. Neem nou Willem Cornelis Blok. Vervelend, maar dat valt nog mee als je het vergelijkt met Eend of Pot of Borstel.

In ieder geval had Vader Grim na enige tijd, toen de drieling al ruim kon lopen, een brainwave. Een superidee, zoals hij zelf zegt. Hij liet zijn naam veranderen. Niet zomaar, nee hij maakte er Grimmm van, refererend aan zijn drie zoons.

Erg leuk, vond zijn onderdanige vrouw, De koters zelf hadden niets in te brengen en waren er, zoals met alles altijd het geval is, na verloop van tijd gewoon aan gewend. Maar je moet het wel altijd uitleggen. De rest van de familie vond het belachelijk en Opa Grim was zelfs beledigd dat zijn stamnaam ineens was gestopt.

Maar Opa zat ergens in een heel somber en groot gebouw in een hoekje in een rolstoel met piepende wieltjes. En Opa was bij vlagen een beetje de weg kwijt. Al jaren. Dus commentaar van hem wordt niet al te serieus genomen.

En dan was er natuurlijk nog Marian, het zusje van de drieling. Vier jaar ouder en door en door getergd door het gebrek aan aandacht door die drieling. Al vanaf haar zevende boos op de nieuwe naam waar zij niet in voor kwam. Pa had niet veel met zijn dochter, maar vond het wel een beetje vervelend voor haar en gaf er een draai aan dat een m drie pootjes heeft en dat dat de zoons zijn, maar dat de m ook een bovenliggend streepje heeft en dat dit min of meer overkoepelend is en dat zij dat dan zou zijn. Ze geloofde er niets van en was en bleef boos.

G.D. 15 juni 2017.

Hoofdstuk 70, Marjan en papa brief 2

Lieve papa ,

Ik schrijf je weer een brief, terwijl ik niet eens weet of deze wel ooit aankomt. Mijn vorige brief heb ik twee maanden geleden gestuurd naar Bazjoedan. Ik weet nog steeds  niet waar dat ligt en of je daar nu nog bent. Maar ik probeer het toch maar weer. Mama en ik missen je heel erg, en ze laat het nu ook wel merken. Ik zit bij juf Tanja in de klas en weet je wat gek is papa, juf Tanja is getrouwd met juf Cathy van groep 3a. Maar de juf is wel aardig. En ik hoef niet eens zoveel extra huiswerk te maken, want het gaat best wel goed zegt ze.

Dat van dat poesje gaat niet door want er zat geen vrouwtje bij en mannetjes plassen altijd zegt mama.

We zijn niet op vakantie geweest maar ik heb oom Frits op de boerderij geholpen en daarvoor heb ik zomaar vijftig euro gekregen. Ik blijf ’s avonds wat langer op want anders zit mama zo lang alleen maar ook omdat ik nu huiswerk moet maken. Huiswerk maken is best wel spannend. We praten nu heel veel over jou en ik zie heus wel dat mama af en toe gehuild heeft en ik denk om jou.

Wat ik niet snap is dat zij ook niet weet wanneer jij weer thuis komt en hebben ze daar ook geen postkantoor? We willen heel graag een kaartje en liefst nog een brief van je hebben.

Ik vind nog steeds dat je weer net als vroeger elke avond thuis zou moeten komen. Dat was toch altijd heel gezellig, weet je niet meer?

Bij Catharine hebben ze een zusje er bij gekregen. Het is net een pop en de moeder van Catharine heeft gezegd dat ze er over een paar maanden al best mee kan spelen.

Mama zegt dat er weinig kans is dat ik er nog een broertje of zusje bij krijg, nu jij zo ver weg werkt. Dat vind ik wel heel jammer en soms moet ik er een klein beetje om huilen, en als mama dat ziet gaat ze ook huilen en dat wil ik liever niet. Opa en oma uit Castricum komen volgende week de hele week en dat is leuk want ze zijn hartstikke aardig.

Het is nu weer vroeger donker ’s avonds is dat bij jou ook zo? 

Nou weet ik niks meer. Papa wij houden nog steeds heel veel van je en hopen dat je deze brief wel krijgt.

1000 kusjes van Marjan en mama.

G.D. 14 juni 2017

Hoofdstuk 69, Rosalinda weer vrij

Rosalinda zit op een stoel midden in een compleet witte kamer met handboeien om. Links en rechts twee politieagenten, ook op een stoel, maar dan verkeerd om en ze waant zich in een Maffia film. Elk moment kunnen er mannen met witte jassen en gereedschappen binnenkomen die elektrische schokken gaan geven en andere enge martelwerktuigen gaan gebruiken.

Dat gebeurt dus niet, maar wel gaat er ineens een deur open en een grote groene kikker, met prachtige donkerblauwe, welhaast zwarte, bolle ogen, stormt de kamer in, met in zijn kielzog Branca. Links, rechts en weer rechtdoor gaat het door de grote witte kamer. Branca wil hem per se hebben, want aan de stippen kun je zien dat het ooit een prins is geweest. Maar in werkelijkheid zitten die stippen daar omdat papa brilkikker vreemd was gegaan met een lieveheersbeestje. En dat heeft niet alleen stippen opgeleverd maar ook vleugeltjes. En die komen goed van pas, want hiermee ontsnapt Kazey aan Branca door het venster, tussen de tralies door. Branca springt er achteraan, maar de tralies zitten iets te dicht bij elkaar.

Uitgeteld ligt ze onder het venster en Rosalinda denkt dat ‘het’ erbij hoort om haar te intimideren.

Verderop in de kamer zit een vrouw die de boel een beetje in de gaten moet houden en zorgen dat de temperamentvolle Italiaantjes de juiste dingen doen en vooral bepaalde dingen niet doen. Dat is goed geregeld in Italië. We kennen haar naam niet daarom noemen we haar Feliciana. Ze gaat een glaasje water voor Branca halen.

Maar eenmaal de kamer uit, nemen de poliziotti hun kans en schuiven hun stoel dichter en dichter bij Rosalinda, allengs dreigender kijkend.

Omdat Rosalinda behoorlijk benauwd is, één woord Italiaans spreekt en doorlopend en overal ‘Si’ op zegt, heeft ze op een gegeven moment desgevraagd een bekentenis afgelegd dat ze lid is van de Maffia, de Baskische afscheidingsbeweging ETA, de Ierse afscheidingsbeweging IRA, de Rote Armee Fraktion en de NoordBrabantse onderafdeling van Frijlitten Frieslân.

De twee politieagenten zijn in opperste staat van opwinding met zo’n vette vangst en zien in hun gedachten hun borst al volgehangen met medailles.

Dat is echter niet van lange duur, want dan stapt de advocaat van Rosalinda binnen: Theo H. die met die mysterieuze Mona-Lisa-glimlach, die anoniem moet blijven, samen met een tolk en een afgevaardigde van de Nederlandse Ambassade. En met deze overmacht moeten de agenten al gauw inbinden en bekennen dat ze er een beetje naast zitten, dat Rosalinda best wel vogelliefhebber kan zijn en er ook wel onschuldig uitziet.

De advocaat vindt het wél goed dat Rosalinda wel even mag uitleggen wie die vreemde vent is op die pasfoto's’ die ze in haar zak heeft. De agenten weten het niet, maar Rosalinda weet het ook niet. Ze vertelt eerlijk dat ze foto's op de plaatst delict heeft gevonden en ze houden het er maar op dat het foto’s zijn van Koloris, de Griekse pizzabezorger waarvan niemand weet waar hij nu is, omdat niemand op hem lette.

Rosalinda kan ook niet weten wie het is, want de man op de foto’s die ietwat verhit kijkt, een druppeltje speeksel in zijn mondhoek, gaat ze pas in hoofdstuk 81 leren kennen.

Maar wij kennen hem al als Ivo, de gemeenteambtenaar.

Het is inmiddels al donker geworden wanneer Rosalinda weer op haar hotelkamer aankomt.

G.D. 13 juni 2017

Hoofdstuk 68, Marjan en papa

Lieve papa,

Ik schrijf je deze brief, terwijl ik niet weet of deze ooit aankomt. Het laatste dat ik van je heb gehoord is dat in Bazjoedan zit. Ik weet echt niet waar dat ligt en of je daar nu nog bent. Helemaal raar is dat ze daar geen internet hebben. Ik kan je niet eens mailen of appen, wat een raar land. Dus moet ik het met een brief doen, net zoals ze vroeger deden. En dan moet je er ook nog envelop om doen en een klein plakkertje in de hoek. Dat noemde ze vroeger een postzegel zegt mama. Ik weet niet hoe deze brief dan bij jou moet komen, maar ik probeer het maar. 

Mama en ik missen je heel erg, ook al laat ze dat niet merken.

Omdat ik nu naar groep 5 ga, heb ik van mama een iPad gekregen en zoals je ziet kan ik er al aardig mee overweg, alleen het printen was lastig.

Bij de buren hebben ze jonge poesjes, dat is hartstikke leuk en mama zegt dat we er misschien ook wel een nemen als er een leuk vrouwtje bij zit want mannetjes plassen altijd zegt ze.

We hebben nu vakantie en af en toe help ik oom Frits op de boerderij want we gaan waarschijnlijk toch niet ergens naar toe. En ik moet extra veel boeken lezen in de vakantie, heeft juf Anje gezegd anders krijg ik problemen met mijn Nederlands op de hogere school en dat doe ik ook wel. Ik blijf ‘s avonds wat langer op want anders zit mama zo lang alleen. We kijken dan televisie en praten wat, ook over jou. Ik snap niet dat mama niet weet wanneer je terug komt van je werk. Ik denk dat jouw werk heel belangrijk is voor jou maar ik zou het liever weer zo hebben als vroeger dat je elke avond thuis kwam. En ik vind het ook raar dat je niet eens even kunt bellen. Mama zegt dat jullie daar geen telefoon hebben. Ze zegt ook dat er nu weinig kans is dat ik er nog een broertje of zusje bij krijg, nu jij zo ver weg werkt. Dat vind ik wel jammer en soms moet ik er een klein beetje om huilen, maar dat doe ik niet als mama er bij is.

Opa en oma uit Castricum hebben jou ook een kaart gestuurd, zeiden ze. Nou weet ik niet zoveel meer.

Papa wij houden van je en hopen dat je deze brief krijgt.

1000 kusjes van Marjan en mama

G.D. 12 juni 2017

Hoofdstuk 67, Lobbi en Tobbi

Lobbi en Tobbi zwemmen zij aan zee in de Middellandse Zee.

Het weer is prachtig en ze genieten van de prachtige kleuren van de vissen en het mooie heldere water.

Nu is het zo, dat wanneer je een garnalenstel bent, je wel extra moet oppassen en dicht bij de bodem moet blijven, want je bent natuurlijk een niet te versmaden hapje en al snel het garnalenhaasje.

Zojuist hebben ze hun laatste setje van 23 kinderen de wijde wereld ingezonden en zijn wel toe aan vakantie. Lobbi heeft nog wel natte oogjes, want hoewel het toch de vierde keer is dat ze zo’n stel van haar kroost voorgoed uitzwaait, het went nooit. Ook Tobbi zwemt met een brok in zijn keel, maar houdt zich goed en probeert Lobbi de troosten met gebabbel over haar mooie roze velletje en haar - nog zo mooie - figuurtje na al die kinderen.

En nog geen twee uur later komt het eerste Oppje*) al binnen. Lili, de oudste van het stel dochters en de bijdehandste stuurt al een foto van een supergarnaal die ze aan de haak had geslagen. Nou ja figuurlijk dan. Een wolk van een garnaal "En nog groter dan papa," schrijft ze er bij. Trots als elke moeder kijkt Lobbi lang naar de foto, terwijl Tobbi mompelt: “Nou, nou, zo groot is hij nu ook weer niet.”

“En we nemen ook 23 kinderen, net als jullie” bericht ze er nog achteraan.

 “Maar hij heeft een tatoeage van een hakenkruis” zegt pa bezorgd.

“Ach kom lief, dat zijn gewoon twee vishaakjes, daar moet je niets achter zoeken”

Terwijl ze geanimeerd praten en echt niet opletten komt er van links vanachter een steen een arm vandaan. Het is de arm van een octopus.

Vanwege het vroege uur en omdat de kinderen nog op zijn, laten we de direct daarop volgende gebeurtenissen even voor wat ze zijn.

Als weduwe zwemt Lobbi snel verder, voordat ze ook wordt opgegeten. Als ze omkijkt ziet ze net dat een kleine haai de octopus opeet. ‘Net goed’ denkt ze en gaat op zoek naar een nieuw mannetje.

Niet wetende dat Tobbi net wist te ontkomen aan de octopus en zich in het zand verschool. Als er verder geen octopussen of garnalenvissers opduiken, komt Lobbi in hoofdstuk 121 Tobbi weer tegen. Met haar nieuwe man.
Benieuwd hoe hij zal reageren.


G.D. 11 juni 2017.

*) Onderwater Appje

Hoofdstuk 66, Fil in de slaapkamer

Het bier van gisteren en de slaperigheid van vandaag, samen met het gedicht op de wekker, waren er de schuld van: Het mes was geen mes en Hans Böhm was niet Hans Böhm.

Het was Jitske Sprinklergewitter, oftewel Fil met een papiertje in zijn hand.

Wanneer je niet gewend bent een pyjama in bed te dragen en niet gewend bent dat er ineens een man in je slaapkamer staat lijkt dat wat vreemd, maar niemand in de kamer let daar op.

Fil loopt met de oplossing van zijn raadsel te zwaaien en kan niet wachten: “En, Mary, weet je het al?”

Mary stapt uit bed en ziet er bloedmooi uit, zo zonder kleren. Het valt Fil niet op.
Verward kijkt ze naar Fil. “Waar heb je het over, jongen?”
“Het raadsel van de boer en boerin natuurlijk, van eergisteren.”
“Oh mijn God,” roept ze.
En God, die toch ‘Heel toevallig’ een blik wierp in de slaapkamer, kan ook niet helpen.
“Nou ga maar even zitten, Fil.” zegt Liselore lichtelijk verveeld. Ze mag Fil wel, maar hij kan zo drammen als het over zijn puzzels gaat.

Liselore leest maar eens de puzzel en Fil staat enigszins zenuwachtig van het ene op het andere been te wippen.
Hij houdt het niet meer en vraagt: “Nou, hoe krijgen de boer en boerin dat spul naar de overkant?”
Mary staat haar haar te kammen en Liselore zegt: “Vertel het maar, Fil, we weten het niet.”
“Echt niet?” vraagt Fil teleurgesteld, “ook niet een beetje?”
“Ook niet een beetje, Fil.” zegt Liselore.

“Nou goed dan, hou je vast, de oplossing is:

·         De boer schiet de wolf dood en de boerin eet de Hema worst op

·         De zwarte geit pikt het kunstgebit van oma en vreet alle groente op

·         De boer eet de Unox worst op, schiet de boerin dood en geeft de zwarte geit een beurt en let daarbij niet op de bok die de krukken van Assepoester opeet

·         De boer laadt alles in de motorboot en strooit halverwege de rivier grootmoeder uit en gooit de urn er achteraan samen met een pot mosterd.

·         De boer gooit de deur achter zich dicht, komt aan de overkant, stuurt de bok en de geit het weiland en in draagt Roodkapje de rest van haar leven nog lang en gelukkig.

Verdwaasd staan de meiden beurtelings naar Fil en naar elkaar te kijken. Wat een idioot.

Mary duwt Fil de deur uit en zegt: “Lieve Fil, ga naar beneden, naar de keuken, zet koffie en we komen er zo aan.

G.D. 10 juni 2017

Hoofdstuk 65, Liselore en Mary, met Paul, Hans en Erik

Het is zeven uur.
Een zware mannenstem met veel timbre vult de slaapkamer van Liselore en Mary. De stem houdt het midden tussen dominee Gremdaat, Erik van Muiswinkel en Hans Böhm, maar dan nog dieper en toch ook weer met een iets sprankelender toon. De stem draagt de eerste coupletten van een GvD *)op.

Zelfs God stopt even met scheppen om te luisteren.

In z’n eentje in de tuin van Eden,

Met geen toekomst noch verleden,

En de zegen van de Heer,

Wat verlangt een mens nog meer,

Liep hij lekker in zijn blootje,

Baadde zon en baadde pootje,

In het water van de beek.

Langzaam op de dag des Heeren,

Liep hij daar te paraderen,

In zijn eentje in het paradijs,

Bracht hem wel wat van de wijs,

Wilde iemand om mee te praten,

Voelde zich van God verlaten,

Zeven dagen van de week.

In zijn eentje in de Hemel,

Aanhoorde God zijn smart gezemel,

Na zeven dagen nu al zeuren,

......

<<klik>>

Mary drukt op de knop en langzaam fade de stem uit. Liselore slaakt een diepe zucht.

Voor de groep lezers die hiervan opkijkt, Liselore en Mary hebben een nieuwe wekker, met elke dag een ander couplet van een gedicht. Als je snoozed, krijg je er nog een en anders de volgende ochtend.

Mary kroelt zachtjes door het haar van Liselore. Die begrijpt wel wat ze wil, maar ze heeft een enorm volle blaas en dan is het niet lekker, maar ze is ook te lui om op te staan en te gaan plassen. Dat krijg je met zoveel bier vorendaags.

Voor die andere groep lezers die hiervan opkijkt: God was natuurlijk al een tijd geleden gestopt met scheppen, vooral toen hij zag hoe zijn schepsels zich gedroegen, maar om het niet af te leren, schept hij nog twee keer in de week in de Hym - en dat is de Hemelse gym. Hij heeft daarvoor twee hele grote emmers zand. En dat zand schept Hij van de ene emmer in de andere. En vice versa. Niks geen gecreëer meer, maar wel goed voor de gezondheid. We weten alleen nou niet of Zijn aandacht nu uitging naar de stem of de inhoud van het gedicht.

Stoer springt Mary uit bed en juist op dat moment gaat de deur van de badkamer open en staat de enige echte Hans Böhm, verkleed als koning van een schaakspel midden in de slaapkamer met een groot, glimmend en waarschijnlijk scherp mes.


G.D. 9 juni 2017

*)Gedicht van Dorrebrein