Het
weer is goed, de wolken hoog, de golven laag. Dat loopt wel zo prettig.
Oh, ze
had zo vaak over het meer gewandeld, maar was nog nooit op een ander eiland
geweest.
Nu ze
dan toch de gerespecteerde leeftijd van 18 jaar had bereikt, moest het er maar
eens van komen. Papa en mama vinden het doodeng, maar zijn verstandig genoeg om
in te zien dat ze dan ook eens wat andere mensen leert kennen. Dat het haar
gaat om de jongens, kunnen de ouders niet bedenken. Dat doet hun kind niet.
Van het
eigen eiland had ze de meeste jongens al ‘leren kennen’.Bezorgd kijkend staan papa en mama Zilverschoon op het strand Mariebelle uit te zwaaien: “Doe je voorzichtig meisje. en pas op voor de jongens, hé."
Met een flauwe glimlach om haar mond zwaait ze vriendelijk terug.
“En pas op voor de maan.” roept pa nog.
De laatste
tijd viel de maan steeds vaker naar beneden in het water, maar nu ook op heel
onvoorspelbare momenten. Je moet dus inderdaad goed uitkijken, en op tijd opzij
springen als hij weer eens valt.
Klipperdieklots,.
klipperdieklats........links en rechts wordt Mariebelle ingehaald door een aantal
zeepaardjes. Haar hartje gaat sneller kloppen door de snelheid van die
beestjes. Zoals met alles wat snel gaat, raakt ze opgewonden.
Als je
op het ene eiland staat, kun je het andere niet zien. Maar als je ongeveer
halverwege bent, kun je beide eilanden zien. Mariebelle staat stil. Ze lijken wel
heel erg op elkaar, maar dat is niet zo gek want het is natuurlijk het
spiegeleiland waar ze heen gaat. Ze wist het natuurlijk wel, maar had het eiland
nog nooit kunnen zien en het is verbazend hoe precies ze op elkaar lijken, wel
in spiegelbeeld, maar verder heel precies.
Na een paar uur lopen komt ze
eindelijk het strand op. Ze is wel moe, maar niet te moe om even met een
paar jongens te "ontspannen" Die liggen daar op het strand en zijn zeer wel bereid in haar behoefte te voorzien. Normaal draait ze haar hand niet
om voor vijf jongens, maar nu ze toch wel een beetje moe is, stopt ze bij
drie. Ze wandelt naar een strandtent voor een drankje en moet wel lachen om de
naam. Eerst niet te lezen, maar daarna ziet ze wel dat het er in spiegelbeeld staat:
Boszicht. Wat idioot. ‘Een strandtent die Boszicht heet,’ denkt ze.
Van haar
ouders had Mariebelle een stapeltje spiegelgeld gekregen, zoals zij dat noemen.
Voor de bewoners is dat uiteraard gewoon geld en is het andere natuurlijk
spiegelgeld. Ze probeert af te rekenen, maar dat lukt niet. Het geld zit vast.
Meteen begint de ober te slaan. Normaal gesproken vindt ze dat niet erg en
meestal wel een beetje lekker, maar nu heeft ze daar geen zin in. Ze grijpt hem
op de juiste plek en draait rond.
Dat is voldoende om de ober te kalmeren, maar
het geld zit nog steeds vast. Gelukkig is de ober bereid de betaling in
natura ......*)
G.D. 17 juni 2017
G.D. 17 juni 2017
*) Cliffhanger
