Professor Tidor Halmahera is weer
losgelaten uit de fetisj kelder. Hij was al wijs en is nu nog veel wijzer
geworden. Een week lang seksuele handelingen met voeten en tenen zien had hem
meer dan ooit doen verlangen naar gewoon stamppot met gehaktballen, niet alleen
seksueel gezien, maar ook letterlijk.
En nu zit hij dan bij de Chinees en werkt
de bami naar binnen. De postbode Achmed, die normaal gesproken in de wijk van
Rusti loopt had ook toevallig zin in stamppot met gehaktballen, maar toeval
bestaat niet, hij is ook gaan eten bij Kweet Kwan Kwuk. En ook bami en aan
dezelfde tafel, want het restaurant heeft maar één tafel.
Al bami in lange
strengen naar binnen slurpend neemt Tidor zijn aantekeningen door. Achmed ziet
de foto’s en verbleekt alsof hij een fles chloor heeft leeggedronken. Hij is
wel wat gewend, maar dit gaat alle perken te buiten voor een goedgelovig mens.
“Het
is maar voor de studie, hoor” zegt de prof als hij de schrik ziet bij Achmed
die zijn handen ten hemel heft.
God kijkt op van zijn boek. Verstoord
zegt hij tegen Angel: “Dat is niet voor mij, stuur even een Gappje naar Allah”.
“Ach Gabriel wil jij dat even doen?” vraagt
Angel, “ik lig net in bad.”
Gabriel *) is het huiskonijn van de Hemel en is wel
heel bijzonder. Hij is half God en half konijn en kan alles maar doet vrijwel
niets, behalve met de Kerst. Niemand weet tot nu toe hoe dit dier zo is
ontstaan. Maar in hoofdstuk 54 komen we de niet-waarzegger David Sorcxi tegen
en die kan misschien een tipje van de sluier lichten.
“Ik moet” zegt professor Tidor, “een
lezing geven over seksuele gevoelens bij voeten. Het blijkt namelijk dat het
deel van je hersens dat je voeten en tenen bestuurt, vlak bij het hersendeel ligt
waar je seksuele opwinding zich bevind. En bij sommige mensen is die grens
tussen deze hersengedeelten een beetje vervaagd en dan krijg je dat - vooral
mannen - nogal opgewonden kunnen raken van voeten.”
Achmed begint z’n licht getinte
huidskleur weer een beetje terug te krijgen maar kijkt nog steeds schaapachtig
naar de prof. Die neemt een enorme hap bami en probeert tegelijk verder te gaan
met vertellen. Nadat Achmed de bami uit zijn haar heeft geplukt en een paar
sorry's van de prof, gaat hij verder: “Maar, het is éénrichtingsverkeer.
Andersom werkt niet, dus als je iemand ziet met dikke voeten of opgezette
tenen, denk daar dan niets van.”
Zie voor de complete lezing hoofdstuk 47.
G.D. 12 mei 2017
*) Spreek uit: Ga-briel en niet: Gabriël
