Nu de tweede maand als veganist is
ingegaan zit Ronald uit alle macht op en houtje te bijten. Letterlijk dan. Hij
was echt van plan het vol te houden.
En dat was ook zo, totdat zijn
wijsneuzerige, gebrilde, pukkelige buurjongetje Jorijn bij hem langs kwam met
een artikel dat hij van internet had geplukt. Jorijn is 13 jaar, bijdehand,
eigenwijs, weet altijd alles beter en heeft altijd gelijk. Het meest ergerlijke
is dat dat laatste nog waar is ook.
Met een groeiend gevoel van rottigheid
leest Ronald wat hij allemaal nog steeds verkeerd doet. Wil je het allemaal
goed doen, moet je katten redden uit het asiel, geen rubber meer gebruiken want
daar zitten dierlijke grondstoffen in, geen plantaardige margarine meer eten
want daar mogen (wettelijk) dierlijke grondstoffen in en geen groenten meer
eten die met pesticiden zijn behandeld. Maar zonder kan ook niet, want dan zou
je kleine insecten kunnen opeten. Ongedierten zijn ook levende wezens.
Ronald
heeft het helemaal gehad. Hij rent naar een restaurant, bestelt de grootste
biefstuk die ze hebben en vraagt de kok asjeblieft de hele voorraad champignons
uit de keuken weg te gooien. In de vuilnisbak, op zijn kosten.
Heerlijk gegeten. Terwijl hij nu
verzadigd wacht op een zo dierlijk mogelijk nagerecht, komt Kevin binnen.
G.D.
19 mei 2017
