Het was drie weken daarvoor:
Het trouwen konden ze wel vergeten in
dat moderne landje. Dus moesten ze iets anders bedenken. En je zou zeggen dat
Liselore oud en wijs genoeg is om zelf iets te bedenken en beslissingen te
nemen, maar papa Zeesar riep: “Familieraad!.” Niet dat Liselore dat wilde, of
mama Geid, maar papa’s wil is wet.
Mama Geid is een timide vrouw, zachtaardig,
hulpvaardig en altijd vrolijk en ze gaat gewoonlijk niet tegen haar man in. En
dat gaat een behoorlijke tijd zo door, totdat we haar ware aard leren kennen in
hoofdstuk 88.
Aan de grote eiken keukentafel zit de familie. Liselore,
haar twee tweelingbroertjes Rogier en Roger, haar papa en mama en Mary. Dit
zogenaamde brede familieoverleg is van oudsher bedoeld om democratisch tot iets
te komen, maar in de praktijk was het de afgelopen tien jaar gewoon ruzie
tussen papa Zeesar en dochter Liselore.
Iedereen komt wel aan de beurt om iets te zeggen, maar meer
dan: “Ze kan hier toch gewoon komen wonen” en “ Wat maakt dat nou uit” en “ik
vind alles goed” kwam er zo niet uit.
Maar dan, na een paar uur heeft papa democratisch besloten
dat hij Mary zou gaan adopteren. Een mooie oplossing. Mary zou dan dezelfde
naam krijgen als Liselore en ze konden mooi samenwonen op de zolderkamer bij
papa en mama. Niks trouwen, niks gedoe met de wet en geen gedonder met de kerk.
En God kijkt weg en denkt: “Daar bemoei ik me even niet mee.”
G.D. 8 april 2017
