Na twintig hoofdstukken is Liselore
een beetje bijgekomen van haar ontmoeting met Martijn. Pas nadat Martijn nog
maar een stofwolkje aan de horizon was kon ze weer rechtop denken. Ze raapt wat
Barbie onderdelen op die op de stoep liggen en botst bij het overeind komen
tegen Kevin.
“Lieve Kevin,” roept ze, “als ik
iemand wilde tegenkomen was jij het wel” en ze kust hem vol op de mond.
Kevin kijkt wat zuur maar zegt toch
ook wel blij te zijn haar te zien en ze besluiten samen wat te gaan drinken en
gezellig te kwekken. Hij is gek op make-up en liften. Faces en billen en zo en
daar gaan ze het over hebben, denkt hij.
Hoe vaak gebeurt het niet dat je je
voorneemt iets te gaan doen en dat de omstandigheden zich dusdanig wijzigen dat
alles anders loopt? Dat was in dit geval niet zo en Kevin zegt dat je net zo makkelijk
Hema lippenstift kan nemen als Rimmel, twee keer zo goedkoop en net zo goed. Na
twee Martini’s en allerlei merken Botox en de tip van Kevin dat je van Maria
Galland nu ook botoxzalf kunt kopen - hoef je niet te prikken of te laten
prikken - gebeurt dan toch wat niet was verwacht.
De deur zwaait open en Boris stormt
binnen, grijpt Kevin bij zijn kraag, smijt hem op de grond, scheldt hem uit
voor vieze nicht, schopt hem in zijn zij en heeft nog veel meer plannen met
Kevin, ware het niet dat deze worden verijdeld door een barkruk die tamelijk
onzacht landt op het hoofd van Boris. Liselore had ingegrepen.
Dat moest ook
wel, want ze waren helemaal alleen omdat de homobar net was leeggelopen vanwege
een relletje dat buiten aan de gang was met bodybuilders, homomeppers en zelfs
de ME is daar bij.
“Spiegels zijn de ramen naar de hel,”
roept Boris terwijl hij langzaam overeind komt en een fles naar de spiegel
achter de bar gooit.
Kevin durft niet tegen zijn
tweelingbroer in te gaan. Hij helpt Boris op een barkruk en Liselore haalt een
doos pleisters. ”Het valt allemaal wel mee met de wonden. Floren” zegt ze.
“Ik heet geen Floren, Boris heet ik, geen Floren.”
Dat was wel zo, maar hij vond destijds
Floren te meisjesachtig en wilde een stoere naam. En zeker met zo’n broer, dus had hij een andere naam, aangenomen.
Net op het moment dat Kevin aan zijn
broer wil vragen waarom hij toch zo boos is, zwaait de deur weer open en een
grote zwarte man met enorme handen en een Indo op zijn nek, zet een rolstoel
met daarin een vrouw zonder benen in de kroeg. Je mag nooit je eigen drinken
meenemen naar een kroeg, dus ze gooit een dekentje over de Chablis.
“Passen jullie even op haar, ik moet
even iets afhandelen,” zegt Harry zenuwachtig.
Kevin moet nog tot hoofdstuk 93
wachten voordat hij er achter komt waarom zijn broer zo boos is.
De deur zwaait voor de derde keer open
en vier mannen met een doodskist komen binnen. Van schrik valt Liselore flauw.
G.D. 20 mei 2017
